ΟΙ ΚΑΤΑΚΟΚΚΙΝΕς ΠΑΝΤΟΦΛΕΣ

κρατα καλα το τιμονι
και τα ματια σου δεκατεσσερα στον δρομο
παμε στο μοτελ
θα γλεντησουμε εκει περα
ασε με να κυλησω
ωχρος κυριος εγινα
ασεμε να κυλησω κουκλα μου
θυσιασα ορκους και ξεχασα προσευχες για ναρθω
ασε με να κυλησω
και το πρωι θα σε κερασω μια σπεσιαλ μαυρη μπυρα
απο τις ακριβες
θα την πιουμε στην υγεια του κατακοκκινου ηλιου
σαν σημαδι σωτηριας
υποσχεση
που ξερουμε καλα πως δεν θα κρατησουμε

να θυμασαι παντα ποσο ηλιθιοι μοιαζαμε
κατω απ την βελουδινη ταπετσαρια
εκει
που πιστεψαμε για μια στιγμη στην δρασκελια μας

πιασε το χερι μου
και εδω , κατω απ αυτο το κουτσουρο
ας θαψουμε ολα αυτα που μας στεναχωρησαν
δεν υπαρχει λυτρωμος
φωναξε το δυνατα , ακους ; δυνατα
και ολα αυτα που νομιζουμε φωτια
περιγελως σωτηριας μπαμπεσικος ειναι
γιατι η ψυχη
σε μελαγχολικη φυγη χορευει στροβιλιζομενη στην γεννηση

μερικες φορες νιωθω τοσο μονος ηλιθιος και αστειος
που μουρχεται να ξερασω
κοιτα τις κατακοκκινες παντοφλες μου
αυτες μου δοθηκαν - τρια νουμερα μικροτερες -
για να περπατησω αυτο τον κοσμο

πονεσαν τα ποδια μου , γεμισαν πληγες