ΜΝΗΜΗ

η μασελα τριζει...
απ το ανοιχτο παραθυρο
το ντουμανι βγαινει και σκορπιζεται στον αερα...
το δυνατο κραξιμο ενος βατραχου
τρανταζει την μνημη
αλλαζοντας για λιγο τα χρωματα
αυτου του μουντου γκριζου κοσμου...
ηταν , πανε αρκετα χρονια απο τοτε πια ,
στην μαυρη θαλασσα ,
σ ενα χωριο ξεπαγιασμενο απ το κρυο ,
καπου αναμεσα στην βαρνα και την κωσταντζα ,
που γνωρισα εκεινη την τσιγγανα
και την ερωτευτικα...
μμμμ!! εκει φιλε , γνωρισα τον παραδεισο και την κολαση
το κραμα εκεινο του ονειρου
που τορπιλιζει ακουραστα την ζωη..
μετα , ο ανοητος
περα απ τα γραμμενα
κανοντας
ζαρα θλιψης στο μετωπο μου την κρυφη της ψυχης μου χορδη
εφυγα μακρια...
τι κριμα!!
σημερα
που γυρω μου οι ανθρωποι
μου χαριζουν ανοητα σχολια εφημεριδων και εξυπναδες
(ισως ετσι τυχαινει μονον σε μενα)
ανακατα γυριζουν στο κεφαλι μου
η αγαπη της
η ντροπη της επαφης μας
τα χαδια της
το αληθινο της προσωπο
εκεινο
που οι λεξεις ποτε δεν μουφταναν να περιγραψω...

αχαχαχααχα!!! δες
μουμεινε εκεινο το συμφωνητικο τωρα
της "αιωνιας ενωσης μας" να ζεσταινει την νυχτα μου
πιθανον καλυτερο
απο ενα "ευτυχισμενο" αδιεξοδο...