ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΜΑΓΓΑΛΙ

Καθισαμε σε κουτσουρα γυρω γυρω απ το αναμενο με φλουδες μεσε και λιγα ξυλα οξιας μαγγαλι ..
Εξω απ την ξυλινη καλυβα ο αερας ουρλιαζε δαιμονισμενα και το κρυο ηταν ανυποφορο ...
Το μαγγαλι ηταν παλιο και πολυχρησιμοποιημενο ..
- Φερμενο απ την πατριδα , ειπε ο ιδιοκτητης του που με ειδε να το κοιταζω παραξενεμενος ..
- Εχει μεγαλη ιστορια αυτο ... Το ειχε πρωτα ενας τουρκος τζαντιρμας(χωροφυλακας) , τοδωσε για πληρωμη στον παπου μου ,για κατι παραθυρα που τουφιαξε .. μεγαλη αδυναμια τοχε ο γερος οσο ζουσε ..
- Θαχει ακουσει ιστοριες .. ποσες και ποσες ανθρωπινες λυπες και χαρες θαχει ζησει , εκανε καποιος αλλος ..
- Βαλε τσιπουρο , ειπα σε καποιον και ας αφησουμε μορφες απο αλλες εποχες σαν καπνος να βγουν απ το μαγγαλι ..
Κοιταζαμε τα σχεδια στα καρβουνα , βουτηγμενοι σε μια περιεργη μαγικη θαρρεις σιωπη που συνεδεε περασμενες με τωρινες και μελλοντικες εποχες ..

- Τι μπορει ναναι πιο παραξενο απ την ζωη ;
Ακουσα μια φωνη που δεν εμοιαζε ανθρωπινη , να ψιθυριζει ..
- Τι κρυβει πιο πολλα απ το μυστηριο του θανατου ;
Οπως δεν μπορει να σε κρατησει μακρια ,συνεχισε η φωνη ,
η αγαπη του πατερα και της μανας σου,
απ τον ποθο και τον βαθυ ερωτα σου για μια κοπελα,
ετσι και η αγαπη της ζωης για σενα
δεν μπορει να σε κρατησει μακρια απ τον θανατο..
Γινε απαλη δροσια της αυγης φιλε μου
πανω στην διψασμενη ψυχη του μπουμπουκιου..
Γινε σταγονα νερου
που ξερει τα μυστικα της πηγης
που ετρεξε σαν ποταμι στα βουνα
που κελαρησε σα ρυακι στις πλαγιες
που ενιωσε την απεραντοσυνη του ωκεανου
που πεταξε κι εγινε συννεφο
που επεσε σα βροχη στην διψασμενη γη..
Γινε τα πραγματα γυρω σου φιλε μου
και τοτε η ζωη
δεν θαχει καμια παραξενια και κανενα μυστικο απο σενα..

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Η "πραγματικοτητα" μας φιλε
δεν ειναι παρα το θυρωρειο ενος τεραστιου οικοδομηματος.
Οι "πραγματικοτητες" ειναι απειρες ,δεν τις χωραει ο νους.
Φαντασου ενα βουνο απο φυλλα
ριγμενα ατσαλα το ενα πανω στο αλλο..
Καθε ενα μια "πραγματικοτητα"
που τσακωνεται με τα αλλα για τον χωρο της.
Χα! ποιος φωτισμενος θα μπορουσε να φιαξει
τον γεωγραφικο χαρτη των  "πραγματικοτητων" ;
και ποιος υπερφωτισμενος
θα μπορουσε να κατανοηση επαρκως
τον κοσμο αυτων ολων των "πραγματικοτητων" ;

Γεννιωμαστε και πεθαινουμε
και ολο αυτο το ονοματιζουμε ζωη
στολιζουμε κι εναν θεο ικανο για ολα
χωρις να ειναι και υπευθυνος για ολα
χωρις ουτε καν ενα ερεβος ,εστω και θεικο
κανουμε και νομους
συμφωνιες δηλαδη μεταξυ ανθρωπων
ακομη και ιερους νομους
συμφωνιες ανθρωπων και θεων
εχουμε  Λιγο καλο και Λιγο κακο
ακομη και Λιγο ερωτα
ακομη και ενα αστειο πραμα
που περηφανα διατυμπανιζουμε απο δω κι απο κει
πως ειναι αγαπη
Εχουμε και θανατο
μας βαζει στο Δρομο
και οσο βαδιζουμε εκει
γινομαστε μικροι και μικροι και ακομη πιο μικροι
αθλιες κουκιδες αμμου
και αντιλαμβανομαστε τα παντα
και γελαμε ,γελαμε ασταματητα ..
Το θεμα φιλε
ειναι να μην κοιταξεις πισω οταν εισαι στο Δρομο
γιατι τα πραγματα εχουν τεραστιες διαστασεις
και συ τοσο μικρος...

Ο ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ

Εχτες,σταματησα το (ωραιο αστραφτερο) φορτηγο μου σε μια πεδιαδα
και βγαζοντας κατι σουβλακια λιγες πατατες και μια παγωμενη μπυρα
εκατσα ν απολαυσω το ηλιοβασιλεμα.
Δηλαδη τον ηλιο να βυθιζεται αιματοκοκκινος πισω απ τον λοφο..
Διπλα μου ηταν ενας αρχαιος Αλεξανδρινος ταφος μεσ το χωραφι..
Καθως δαγκωνα ενα κομματι απ το σουβλακι και τραβουσα μια ηχηρη ρουφηξια απολαυστικη μπυρας
ενας βαθυς αναστεναγμος σα ν ακουστηκε απο καπου κοντα..
Κοιταξα γυρω..αλλα κανεις δε φαινοταν...
Απαπαπα !! αρχισα μαλλον να σαλταρω σκεφτηκα , απ την ζεστη...
"Για την ομορφια της εκαψα την ψυχη μου σα λιβανι φιλε" , ακουσα μια φωνη βαρια να λεει...
Εμοιαζε να ερχεται απ τα βαθη της γης..
Πεταχτικα εντρομος επανω...ρεεεεεεεε..τι γινεται εδω;
"Μη φοβασαι" ξανακουστηκε η φωνη..
"Κακο πια σε κανεναν δεν μπορω να κανω.."
Ποιος εισαι; ρωτησα..Που εισαι ;
"Ενας ασημος στρατιωτης ειμαι,που αδοξα και αστεια εχασα την ζωη μου καποτε..
Εδω κατω καναμε ασκησεις με τ ακοντια...ειμαστε Παιονες ακοντιστες..θα εχεις ακουση για μας..
Να επανω απο κεινο τον λοφο μας κοιταζε ο Αλεξανδρος ν αγωνιζομαστε..Χα! μας καμαρωνε.
Μια μερα καθως πλησιαζα εναν καινουριο που δεν κρατουσε καλα τ ακοντιο..ηθελα να του δειξω...το εκανε πισω αποτομα για να το ριξει και με χτυπησε με το πισω μερος αναμεσα στα ματια..
Ηταν τρομερο χτυπημα...ετσι πεθανα..εμεινα στον τοπο..
Καθως η ψυχη αφηνε το σωμα...ειδα ακομη και τον Αλεξανδρο να τρεχει κοντα μου...
Μ εθαψαν με τιμες ενδοξου πολεμιστη..κι ας μην προλαβα να πολεμησω...ημουν μονον 24 χρονω..
Ομως η αγωνια και η λαχταρα μου ηταν ..ΕΚΕΙΝΗ.. φιλε..ο ερωτας μου .. ηρθε με δυο φιλες της να μας θαυμασουν ..
Σπαραξε..ελιωσε σαν το κερι..λεπιδες κοφτερες τα δακρυα στα μαγουλα της ..
Ουτε ενα χαμογελο δεν αστραψε ποτε ξανα στα μυρωμενα χειλη της..
Ο πονος της εδω με μαρμαρωσε..αναμεσα στο γνωστο και το αγνωστο αιωνες τωρα
και η βλοσυρη μου οψη..δες..πιο ασκημη κι απ τον θανατο..κανενα νοημα χαρας δεν μπορει ν αντιληφτει.."
Γιατι μου τα λες ολα αυτα; γιατι σε μενα;
"Οχι,οχι..κανεναν σκοπο δεν ειχα...τιποτα δεν ηθελα να πω..μου ξεφυγαν.
Μα αφου αρχισα μια συμβουλη μοναχα εχω να σου δωσω κι αν θελεις την ακους..
24 χρονια ταξιδεψα με τη γη..το φεγγαρι..τον ηλιο και τ αστρα στο συμπαν..εζησα..
Αλλους 24 αιωνες περιπου απο δω περα παρακολουθω τον κοσμο των ζωντανων μα και των πεθαμενων..
Ζειτε φιλε μου στον διχως ονειρα ΥΠΝΟ της ζωης...ξεκουνηθειτε..ξυπνηστε την..
Μην ακολουθειτε την παρελαση των φαντασματων της νυχτας πια...
Η αρμονια του κοσμικου ρυθμου ειναι απ την αλλη πλευρα του νομισματος...
Σας βλεπω γεματους αυταρεσκια να καθεστε στην σιωπη του χτες
προσπαθωντας απεγνωσμενα να μιλησετε στην μοιρα που θα εχει το αυριο σας ..
Λατρεις θεων που ειναι εικονα των ποθων σας
Αν μπορουσες να με δεις .. οι μασκες μου επεσαν
τυφλου αγαπη με τυλιγει
που δεν ξερει την ομορφια του ενος η την ασκημια του αλλου.
Δεν εχω γευση. Πινω ξυδι σα να ειναι το καλυτερο κρασι..
Δεν εχω ακοη. Κι ετσι δεν φοβαμαι τα νυχια που ξεσχιζουν το μικρο και εφημερο ..
Εδω , ειναι η χωρα του αδειου , του τιποτα.
Καμια συμφιλιωτικη καταδικη δεν μπορει να σε στοιχισει περιτεχνα.
Καμια υπονοια λυτρωτικου στοχασμου δεν σε βολευει ησυχα ..
Μαγος πολεμιστης που δεν υποχωρει ποτε.
Δεν αγωνια και δεν παραδινεται σε ανοες ζωες ..
Μα τι μ επιασε σημερα ; Τι σου λεω ;

Χα ! Πραξενεμενο σε βλεπω. Μην μου δινεις σημασια φιλε μου .
Λογια ενος ανθρωπου πεθαμενου απο αιωνες ειναι , που κατα πασα πιθανοτητα δεν σημαινουν τιποτα ..."

Ρε λες να εχει τιποτα η μπυρα μεσα ;
Παρατησα τα σουβλακια ,τις πατατες , την παγωμενη μπυρα
και εφυγα απο κει με μια βαθια θλιψη να μου πλακωνει την ψυχη.

ΞΕΝΟΙ

μμμμ!!! κοιτα , πινω κρασακι σπεσιαλ , απ το "καλο"...
στην υγεια του ονειρου...
κατι προσπαθω να σου πω ,
αλλα σκονταφτω στα χειλη σου...
και αργει να ξημερωσει..
και ποναω μεσ το αγνωστο πια των ματιων σου...
που ειναι οι λεξεις ; πως θα σου μιλησω γαμωτο ;
χαμενη μεσ την βαβουρα της αυτοαμυνας
γινεσαι συνενοχος στο "κοινωνικο" παιχνιδι...
η παρουσια σου με δενει στο χωμα...
στο ιδιο τραπεζι..
εσυ και γω..
τοσο κοντα...
ξενοι...

ΜΗΝ ΑΡΓΕΙΣ

Μη φοβασαι
στη μαγικη σπηλια κοιμαται
μεθυσμενη απο ερωτα..
Τα αστρα θα μπερδεψουν τον ηλιο
και θα κρατησουν την νυχτα μεχρι να φτασεις..
Μην αργεις..που εισαι;
Ελα
και η μελωδια του ερωτα θα σε τυλιξει
πιο ομορφη και απ τον ψιθυρο των λουλουδιων..

ΖΗΣΕ

Χρεος μεγαλο τονοιωθα παντα,
να συλαβω τ οραμα εκεινο,
που θα μ εκανε ησυχα και καθαρα να κοιταζω τον κοσμο αυτο και να λεω...
δεν εχω καγκελα...δεν πνιγομαι με την αναπνοη μου....δεν εχω αγριεμενη ψυχη...δεν κολυμπαω σε αιματηρες αγωνιες...δεν ειμαι μαραζομενος στην αναγκη.
Ομως κοιτα
σαν θαμενος ωρες ωρες νιωθω
με την ταφοπετρα βαρια επανω μου να πεφτει.
Σπρωχνω..να μια χαραμαδα ανοιγω προσπαθωντας ν αναπνευσω...
Κοιταζω απ την τρυπα μου τους ζωντανους και η ματια μου  χαρουμενη γεμιζει ζωη,τρωει απ το τραπεζι και πινει απ το κρασι τους.
Η πλακα πεφτει, κλεινοντας την χαραμαδα....τρομαζω...παλευω για την ελευθερια μου...σπρωχνοντας μ ολη μου την δυναμι, προσπαθω απεγνωσμενα να την ανοιξω.....
Τωρα που ΕΙΔΑ δεν με σταματαει τιποτα....Διπλα μου αισθανομαι κι αλλες παρουσιες...
καποιοι προσπαθουν μαζι μου....αλλοι παλι αποσταμενοι καθοντε να ξεκουραστουν...και αλλοι γελανε κοροιδευοντας την ανωφελη προσπαθεια μας.

Δεν δινω προσωπο στο προσωπο μου φιλε,
γιατι στην νυχτα μεγαλωσα και μονον να φανταστω μπορω.
Το μυαλο μου σβησμενο ειναι και μονον κολπα τιποτενια ξερει.....
Αν με βλεπεις ν αγωνιζομαι τωρα,σπαζοντας τα νυχια και γεμιζοντας πληγες σ ολο μου το σωμα, με το αιμα να τρεχει απο παντου στην λασπη.....ειναι που δεν μπορω να κανω αλλοιως - κι ας φαινεται ματαιος ο αγωνας μου - της προσταγες της ψυχης μου ακουω,που φωναζει...."σηκωσε την πλακα και ζησε...δεν υπαρχει αλλος τροπος,μονον ετσι θα ζησεις...μην το βαλεις κατω και μεινεις στο σκοταδι....ζησε..ζησε..ζησε..γι αυτο ειρθες εδω..ζησε".

ΣΟΛΩΝ Ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ

ανηκα σε πλουσια και αριστοκρατικη οικογενεια..αλλα κατα καποια κακη(ισως και καλη) τυχη εχασα την οικογενειακη περιουσια..ενταξει, δεν θα πω πως και τι,την εχασα..
αυτο ομως μ αναγκασε ν ασχοληθω με το εμποριο,να ταξιδεψω σ ολο σχεδον τον γνωστο κοσμο. την αιγυπτο και την μ.ασια.
ειμαι καλα προικισμενος με την αντιληψη και την παρατηρηση...και ΕΒΛΕΠΑ φιλε,παρατηρουσα προσεκτικα οπου κι αν πηγαινα τον πολιτικοοικονομικο βιο αλλων χωρων..αυτο το τεραστιο μπερδεμα απο καλο,κακο και αχρηστο που καθοριζε τον βιο των ανθρωπων και της πιο πολλες φορες αβιοτο τον εκανε..
ειχα μια παραξενη βαθεια αγαπη για τους ανθρωπους και μιαν ιδιαιτερη αντιληψη της δικαιοσυνης.
καποια στιγμη,ενιωσα την πληροτητα μου και προσπαθησα μεσα απ την ποιηση να κερδισω την εμπιστοσυνη του λαου μου. και το πετυχα..
μεσα απο φλογερους στιχους επιρεασα την κοινη γνωμη,αλλοτε ενθαρρυνοντας,αλλοτε συμβουλευοντας και αλλοτε ενθουσιαζοντας τους συμπατριωτες μου.
πολλες νυχτες,πηγαινα στην θαλασσα,οταν ο υπνος απλωνε το πεπλο του στη γη και εκει,γνωριζοντας πως η θαλασσα δεν κοιμαται ποτε και οτι στην αγρυπνια της αυτη υπαρχει παρηγορια και γνωση,την ακουγα και μιλουσα μαζι της..ακουγα την μανια της,την προσεχτικη ηρεμια της..την αρμονια της.
καταλαβα πως η κακοδαιμονια της πατριδας μου και οι φιλονικιες,οφειλονταν στον αγωνα τον ταξεων και καταλαβα πως οι μεχρι τοτε φιλοσοφιες και νομοθεσιες δεν επαρκουσαν.
υποσχεθηκα θεραπεια στους συμπατριωτες μου,που με πιστεψαν και μ εκαναν νομοθετη.
οχι οχι..δεν ειμαι κακοβουλος και παντα η πολιτικες μου θεσεις ηταν πρωτιστως κοινωνικες..κανενα κακο δεν θεραπευεται αλλοιως..
προσπαθησα να εξαφανησω την εξαθλιωση,που φαρμακωνε και κατακρεουργουσε την ψυχη και τον νου των συμπατριωτων μου...
καταλαβα πως η αθλιοτητα μιας μεγαλης μεριδας συνανθρωπων μου,τους κρατουσε φυλακισμενους,σε σωματα διχως νοηση,τους εκανε αθλια πλασματα χωρις τιποτα "ανθρωπινο" πανω τους..
μπορουσα να δω τα πνευματα των απογονων,που μετα απο χιλια η ΔΥΟ χιλιαδες χρονια γεματα φως και σοφια να γελουν ισως με τα πιστευω μου..ομως αυτα μπορουσα να κανω..
ξερω και καταλαβαινω πως η ανθρωποτητα μετα απο δυο χιλιαδες χρονια δεν θα εχει συνορα,ουτε αθλιοτητα,ουτε φυσικα και ανοητους πολεμους...
ο ανθρωπος θα ειναι ανθρωπος με ολη την σημασια της λεξεις και θα γελανε ισως μ εμας τους ταπεινους και αστειους ΝΟΜΙΖΟΝΤΕς...
μμμμ!!!και τι δεν θαδινα να ξυπνουσα απ τον βαθυ μου υπνο μετα απο τοσα χρονια,για να θαυμασω τα πολιτικοκοινωνικα συστηματα της εποχης...ποσα αληθεια θα ειχα να μαθω...
το ονομα μου ΣΟΛΩΝ ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ, γιος του εξηκεστιδη της γενιας του βασιλια κοδρου,ποιητης και νομοθετης.