Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2018

αχαρη οντοτητα

ποιος μπορει να παει πιο ψηλα  απ αυτο που ειναι ;
ακου , στο αυτι σου απαλα ψιθυριζει η φωνη τους μυθους,
για τιμη ,φιλοδοξια ,αυταρεσκεια και απληστια.
η ζωη προχωραει και συνειδητοποιεις την ψευτια.
μακρια απο συναισθηματα  ξαφνιαζει η αληθεια
της μοιρας που ειναι φιαγμενη απ το χερι σου,
της μικροψυχιας και της αχαρης οντοτητας.
δες , τραγωδια , γιοματη οιωνους  κακους,
θαυματα και φυσικα θεικες παρεμβασεις.

απο αλαζονεια που βολικα ονοματιζεις ταπεινοφροσυνη,
προσπαθεις δηθεν ,να ξεφυγεις απο την αγνοια και το σκοταδι,
ελπιζεις και αργοτερα θεωρεις οτι πλησιασες την θεοτητα
και τελος οτι πια βλεπεις με τα ματια της και λειτουργεις με τον τροπο της.

ενα ξημερωμα , καθως εσκαγε ο ηλιος γεμιζοντας τον ουρανο χρωματα,
μακρια απο επιστημονικες αντιληπτικοτητες και θεωριες φιλοσοφιας,
ενιωσα βαθεια μεσα μου πως ειμαι   αγνοια και  δραση,
αιχμαλωτος ,τυφλωμενος απ τον εαυτο για να μην τον βλεπω ,
δεν μπορω να υπερβω τιποτα και ¨ζω"
κανοντας  κυκλους μονον μεσα στο δωματιο με το χαμηλο ταβανι.
τι ειμαι ; ενα θεατρικο εργο  .. χα!
ΤΡΑΓΩΔΙΑ  που προσπαθει να σπειρει ενθουσιασμο και ελπιδα.

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2018

Η ΦΛΟΓΑ ΤΟΥ ΘΕΑΜΑΤΟΣ

Επλασε τον κοσμο του ανησυχη παρεα
μαγεμενη απ την φλογα του θεαματος γυρω του.
Δες ,
ατελειωτα μηνυματα και εικονες ,δημιουργουν τεχνη μεσα του.
Η δυναμη της εμπνευσης  ξεδιπλωνεται
αποκαλυπτοντας του παρθενικες ανακαλυψεις
μην αφηνοντας  τιποτα που μπορει να φυλακισει τις αισθησεις .
Γι αυτον δεν υπαρχει τιποτα αυτονοητο πια.
Επαναστατης , γιοματος παιδικη ιδιοσυγκρασια,
αγνοοντας συμβατους φοβους,
δημιουργει λαμπερα χρωματα , ονειρα ,
τρεφομενος απ αυτα,
περναει ανετα το κατωφλι της ποιησης,
γινεται αλχημιστης και σταματαει τον χρονο.

Στον κοσμο μας γιορταζει η θλιψη και η οφθαλμαπατη.
Στον δικο του,
"ονειρικη" ακριβεια ,
διωχνει μακρια το παιχνιδι των ψευδαισθησεων.

Φιλε , η ποιηση ,
αυτο το ξαφνικο αδειασμα του ματιου σε ολα οσα θεωρεις αληθινα,
σε βγαζει απ την φιλοσοφια της πληξης
και διωχνει μακρια
τα βρωμικα δαχτυλα που πασπατευουν ταπεινωτικα την ψυχη σου.

Δευτέρα 19 Μαρτίου 2018

Ο ΚΛΟΙΟΣ

Σαν κοριος
με ανετη ενστικτωδη κινηση ζωυφιου
ασυνειδητη
κατευθυνεται στην ασφαλεια
στην κινηση πολυσυχναστου δρομου
Φυλακισμενος
σε αλλες αισθησεις
διχως μελωδια
αφηνεται στον λαβυρινθο
Η ζωη του τραγελαφικο παραμυθι

Μονο ενας προτωγονος η ενα παιδι μπορουν να τον σωσουν

Ο κλοιος εχει πολλες μορφες και σκληρο κελυφος
δεν εχει λαμπερα χρωματα μητε αληθινα γεγονοτα
μονο τεχνη των ψευδαισθησεων και αλητικα οραματα της νυχτας

Μαγεμενα κομματια υλης λαμποκοπουν παραξενα μεσα στην ομιχλη
ειναι η αλυσιδα με τις κλειδαριες

Κυριακή 22 Οκτωβρίου 2017

θεριο ο κοσμος

Με το χαραμα εσπρωξα τα σκεπασματα απο πανω μου και κοιταξα γυρω.
Τι ομορφια ηταν αυτη!!
Αναμεσα σε καστανιες και μεσεδες ειχαμε φιαξει την κατασκηνωση.
Η γη ,μας ειχε στρωμενο ενα παχυ χαλι απο κιτρινα φυλλα για στρωμα.
Εριξα ξυλα στα καρβουνα και εβαλα το γκιουμι να ζεστανω νερο για τον καφε.
Σιγα σιγα αρχισαν να ξυπνουν και οι υπολοιποι.
Η θυμηση ελυσε το φρενο του μυαλου και την πηγε πισω στα παλια.
Την δεκαετια του εξηντα.Μικρο παιδι με επερνε μαζι ο παππους ,στα ιδια αυτα μερη,
να μαζευουμε ολο τον σεπτεμβρη ξυλα και να τα κουβαλαμε πισω με τα μουλαρια.
Σ ενα τετοιο σημειο καθομασταν και τοτες, με την φωτια να διωχνει το κρυο τριζοβολοντας.
-Το 16 γιε μου ,τετοια εποχη ,πηγα πρωτη φορα στη Σμυρνη να πουλησω την σταφιδα. Τι κοσμος ! τι μεγαλεια!
Στο ΚΑΙ εφαγα πρωτη φορα σοκολατοπαστα και ετρεχαν τα δακρυα μου απο ευχαριστηση.
Μετα , το βραδυ , σ ενα καφε αμαν, στου κληματσιδα ,σεκλετιστικα με μια Τουρκαλα και ερωτευτικα.Βλεπεις ,πρωτη φορα επιανα γυναικα,θολωσα.
Να μην στα πολυλογω , ο πατερας για να με "γλυτωσει", μ εστειλε στον θειο Νικο στην Περσια που ηταν σουφι.
Εκει εμαθα πολλα.
Εμαθα πως θεος ειναι ο Ενας.Ειναι αυτος που απο το τιποτες φιαχνει κατι.
Εμαθα πως το καλο και το κακο καρσιλαμα χορευουν ανταμα και το νταουλι  το χτυπαει το μυαλο ,αυτο που ονοματιζουμε λογικο.
Εμαθα ακομα να βλεπω και με τα αλλα ματια , εκεινα των πολλων κοσμων, που σε κανουν να καταλαβαινεις που πατας και που βρισκεσαι.
Δεν εκατσα πολυ.Ο πατερας αρρωστησε και γυρισα πισω.
Οι Τουρκοι τζαντιρμαδες μ επιασαν και μ εστειλαν στα μιλετ ταμπουρου, τα ταγματα εργασιας.
Εκει ηταν δυσκολα γιε μου.Πολλοι πεθαιναν καθε μερα .Ανθρωποι με υποληψη , με ησυχη πριν ζωη.
Το εσκασα με τον Μιλτιαδη και μετα απο πολλα μερονυχτα φοβισμενα απο τους τσετες που μας κυνηγουσαν ,φτασαμε στη σμυρνη και καταταχτηκαμε στον Ελληνικο στρατο.
Θεριο ο κοσμος του ανθρωπου γιε μου.Θεριο και το μυαλο του με την δικια του βολικη λογικη ,που οσο ειναι ετσι, τιποτα δεν θα μπορεσει να μερεψει και να στρωσει.

Παρασκευή 15 Σεπτεμβρίου 2017

το μαγικο κασονι

Αφηρημενος περπατουσε.
Το πανηγυρη εσφιζε απο ζωη.
Φωνες ,χαχανα , τρεχαλητα και μουσικες εσμιγαν ολα παραξενα ,
σαν ενα μεθυσμενο νεαρο μουλαρι γιοματο σεξουαλικα σκιρτιματα ,
που κλωτσαει τον αερα ασυστολα.
Κουνησε το κεφαλι του να διωξει τις σκεψεις που τον βασανιζαν.
Τι κακο ηταν και αυτο που αρχισε να κοβει βολτες μεσα του;
Καθισε σ ενα κασονι και αναψε τσιγαρο.
Σκοτεινιαζε..μα ο ηλιος ελαμπε..μηπως επεσε ομιχλη;
Κοιταξε γυρω του, δεν εβλεπε και δεν ακουγε τιποτα.
Αρχισε να γερναει μαλλον.
Στο μυαλο του, σα φιδι φαρμακερο σφυριζε ο φοβος στα λυμενα δεσμα.
Τι να κανει; να αφεθει; να πεθανει τυφλος σ εναν κοσμο που πλαστικε ατιμος;
Λυτρωση , σαν απαλη βροχη σκεπασε το δερμα της μιζερης πραγματικοτητας του,
τις δυστυχιες και τις ανοητες ελπιδες του.
Εδω δεν χωραει φιλοσοφια.
Δασκαλος του η πραξη μεσα στον νομο των αντιθετων.

Πέμπτη 22 Ιουνίου 2017

στο πανηγυρι

Αυτο το πανηγυρι δεν ξεκινησε καλα.
Δυο μερες εβρεχε βροντουσε και αστραφτε ασταματητα.
Πισω μου μαυρα σκοταδια που τα εσπαζε που και που καποια χρωματιστη μπλουζα καποιου που πηγαινε για τις φυσικες του ανθρωπινες αναγκες.
Απο κεινα τα σκοταδια μεσα ξεπροβαλλε και ηρθε κοντα μου.
Φορουσε σαγιοναρες ,ενα φαρδυ παντελονι ακαθοριστου χρωματος και μια ριχτη πουκαμισα που καποτε πρεπει ναταν πρασινη.
Εξυσε τ αμελετητα του ,τα τακτοποιησε και με πλησιασε χαμογελωντας.
Ηταν γυρω στα εβδομηντα.
-Γεια σου αδερφε μου
-Γεια σου και σενα
-Δυσκολο πανηγυρι ε;
-Μμμ ναι ,ειπα ,δεν βλεπεις τον καιρο
Ηταν πολυ αδυνατος και ειχε αγκαλια ενα παμπαλαιο ακορντεον
-Λοιπον φιλαρα , θα μου δωσεις μια μπυρα και ενα διφραγκο και γω θα σου πω το "γεννηθηκα για να πονω"
-Γιατι αυτο το τραγουδι; να με τσιτωσεις πιο πολυ θες;
-Καλα θα σου πω οποιο θες.Μεσα;
-Παρε την μπυρα , το διφραγκο για φαί το θελεις;
-Οχι οχι.ταπι ειμαι ,για ναχω κατι στην τσεπη.
Εσκυψε προς το μερος μου
-Τα βραδια δεν τρωω ψιθυρισε.Δεν ειναι καλο.Να , ο γιος μου ο θεοφιλος εχει μια κοιλια τεραστια.
 Βρε αγορι μου του λεω, ουτε πενηντα δεν εισαι , μην τρως τοσο πολυ.
 Ξερεις οτι στην αρχαια σπαρτη οσους ειχαν κοιλια δεν τους σεβονταν κανεις ;
-Χα!! τωρα αυτο πως σου ηρθε;
-Βλεπεις που σου εμαθα και κατι; τωρα με το διφραγκο τι θα γινει;
-οκ ,παρτο, αλλα θελω ενα τσιγγανικο τραγουδι.Το εντερλεζι..
-Αααα καλη επιλογη .. παμε..
Ειχε καλη μαγικα σαγηνευτικη φωνη.
Το πανηγυρι ηταν αδειο και ετσι αρκετοι αφησαν τους παγκους και ηρθαν κοντα.
Οι παραγκελιες πολλες και ο καθενας εδινε το κατιτις του.
Ο βρωμικος δρομος εγινε πιστα, που ανθρωποι ολων των ηλικιων εβγαζαν τον νταλκα τους.
Η ωρα περασε και αρχισαμε ολοι να μαζευουμε σιγα σιγα.
-Βλεπεις ; εκανε ο καινουριος φιλος μου κουδουνιζοντας την γιοματη ψιλα τσεπη του.
Εχεις καλο χερικο.Τωρα να φυγω γιατι εχω δεκαπεντε χιλιομετρα περπατημα μεχρι το χωριο.
Το ξημερωμα θα ειμαι σπιτι να χουφτωνω την γρια.

Αυτη την εποχη
καμια ιδεολογικη σεμνοτητα
μητε ιδεολογικη ταραχη
μπορει να βολεψη το μεσα μου
Κοιταξε με
καυχιεμαι σα χορτατος θεατης
και τρεφω αυταπατες
γι αυτον και τον αλλο κοσμο.
Χα! ο διαβολος χαμογελαει
και μου ανοιγει την αγκαλια του
Δυνατο παθος
σα φαναρι σ ολοσκοτεινο δρομο
οδηγει τα ποδια και τον νου

Σάββατο 13 Μαΐου 2017

Η ΜΕΓΑΛΗ ΓΙΟΡΤΗ

Συγκεντρωμενος
γυρω απ την καυτη φλογα
του μαγικου θεαματος
Ο ποιητης
σπρωχνει μακρια το ανυποφορο νοημα
και με αλχημικη δηθεν τυχαια αποφαση
ανακαλυπτη
την σχεση εμπνευσης και εσωτερικης δυναμης
Το αληθινο και το μαγικο
φυλακιζοντε σ ενα τραγουδι
στο κεντρο του αορατου κλοιου
μακρια απο την οραση
Η συνταγη του Μαγου
που εχει παντα τον τελευταιο λογο
δες
αποκαλυπτη τον αληθινο κοσμο
μακρια απ τους τυφλους που περιφεροντε ασκοπα
"Ονειρο"
που αγνοει τον συμβατικο φοβο
ακτινοβολει στην υλη η χανεται σε παραξενες σκιες
σπαζει το κελυφος μεγαλων Ιδεων
δειχνοντας σ αυτον που ζει εξω απ τα τειχη το θεαμα

Ο αφυσικος ρυθμος του τυμπανου
διωχνει την ομιχλη της γηινης δοξας
γλιστραει μακρια απ την γιορτη της οφθαλμαπατης
μακρια απ την ατελη αντανακλαση των θραυσματων
με αλχημικη υφη
τρεφει σχηματα απ την ουσια του ονειρου
ανοιγοντας την πορτα
στο μεγαλοπρεπεστατο παραμυθι του κοσμου

Η γιορτη ξεκινησε
μπροστα σου
για χαρη σου

Τετάρτη 26 Απριλίου 2017

Αδαμαστος

Γαληνιος φευγω
Αδαμαστος

Γιοματος δικαιωματα λανθασμενων δρομων
που πιστευα πως οδηγουν στην ευτυχια
με μια παραξενη στοργη για τα σφαλματα μου
διαθεσιμος σε καθε "ευγενικο" πειρασμο της ζωης
εζησα

Ηρθα σαν αξιοθρηνητος μισοκοιμισμενος κατακτητης
καβαλα σ ενα δυστροπο μεθυσμενο μουλαρι
που ολο προσπαθουσε να με δαγκωση
ομως ξυπνησα
και με σταθερο χερι
οδηγησα την σβησμενη μου ψυχη
στην αναγεννηση της

Τι ειμαι ; μια παροδικη εκσταση ;
ενα απλωμενο ριγε σωβρακο
που τρεμουλιαζει στο φυσημα της αυρας ;
μηπως ενα ολεθριο "στοργικο" φιλι στο μετωπο;

Δευτέρα 24 Απριλίου 2017

Καπου σε εχω ξαναδει

Εδω που εφτασες
δεν υπαρχει γυρισμος γιε μου
μητε μετανοια
Κοιτα να παλεψεις καλα
και ξεπερνωντας τις θλιβερες φιγουρες
πατα στην ελευθερια της
βαλε το κεφαλι σου στην αγκαλια της
και αστην να καθαρισει το αιμα
Αυτη ξερει
"καπου σε εχω ξαναδει"
θα σου ψιθυρισει στο αυτι
και με ευγενικη βαθια οικιοτητα
θα βγαλει τ αγκαθια
τ αγκαθια της

Τετάρτη 19 Απριλίου 2017

Ενας τυφλος σταυρωθηκε

Μεταμφιεσμενες σ ευχαριστηση και αγαπη
γοητευτικες "αμαρτιες" τον εφθειραν
τον γεμισαν λογια
προσωρινα πραγματα αδεξια
Η μοιρα του τον οδηγησε σαν υπνοβατη
τον εκλεισε στην φυλακη
τοιχοι της ενα κρανιο με δικια του θεληση
γιοματο αυτοδιαψευση και προδοσια
Δες , ονειρευεται , εχει και οραματα
ελπιδες που δεν επρεπε να εχει του καινε το μυαλο
απελπισιες τον τυφλωνουν
καθως μεταμορφωνεται σε λαθος σε μια παρεξηγηση
Ταραγμενο ξυπνημα μπερδευει τις αισθησεις
με φτηνα τεχνασματα δημιουργει δολωμα
που του φερνει δακρυα και κοκκινιζει απο ντροπη τα μαγουλα
τον κανει να νιωθει σα μικρο κοριτσι που το μαλωσε αδικα ο δασκαλος
Στα ματια του
ενας τυφλος σταυρωθηκε
ακολουθωντας αυστηρα την εντολη
να οδηγησει ολους τους αλλους τυφλους στην κολαση

Τετάρτη 12 Απριλίου 2017

το ματι του αετου

Πηρε να νυχτωνει οταν κατηφορισα την πλαγια του αφηνιασμενου αλογου
προς το στραβο ποταμι.
Το φεγγαρι σα μικρος ηλιος αρχισε να φωτιζει τα παντα.
Βρηκα ενα καλο σημειο και αφησα τα πραγματα μου.
Ολα γυρω μου σε μαγικη ομορφια τυλιγμενα μοσχομυριζαν υπεροχα.
Καμια λυπη και κανενας φοβος για το αυριο δεν θα αφηνα να ταραξει την ευτυχια μου.
Αυτες τις μερες την ειχα γραπωσει καλα,αν και γνωριζω πως τιποτα πιο φευγαλεο απ την ανθρωπινη ευτυχια δεν υπαρχει.
Αρχισα να μαζευω ξυλα για την φωτια.Σαν ανασες οι μερες περνανε γρηγορα...
Γλιστρησα και επεσα τρια τεσσερα μετρα σε μια τρυπα διπλα σ εναν βραχο.
Εβγαλα τον φακο και κοιταζοντας γυρω διαπιστωσα με ανακουφηση οτι μπορουσα να σκαρφαλωσω.Εκανα να πιαστω και να βγω οταν το ματι μου επιασε ενα αλλο ανοιγμα γυρω στο ενα μετρο διπλα μου.
Ετσι βρηκα την σπηλια.
Ηταν μεγαλη.
Κουβαλησα ξυλα και αναψα φωτια.
Στους βραχους γυρω μου εβλεπα αμυδρα καποιες ζωγραφιες και στα ποδια μου ο βραχος ηταν μαυρισμενος απο παλιες φωτιες.
Καποιοι καποτε πρεπει να χρησιμοποιουσαν τον χωρο σαν κρησφυγετο η κατοικια.
Κομματια απο ξυλα και σκουριασμενα μεταλικα αντικειμενα ηταν ριγμενα παντου.
Στο βαθος ακουγοταν το μουρμουρητο ρυακιου.
Απεναντι μου ενα τεραστιο ζωο ηταν στην τοιχογραφια.Μαλλον ταυρος. Ειχε ενα τεραστιο κεφαλι με κερατα.
Εμοιαζε να με παρακολουθει.
Καθισα σε μια πετρα και ακουμπωντας στον τοιχο εκλεισα τα ματια μου.
Ποιοι εισασταν ; που πηγατε ; τι εμεινε απο σας ;
Αρχισε το μυαλο μου να γενναει φαντασματα και σκεψεις εβραζαν μεσα μου ανυπομονες.
Μετα ενοιωσα πολυ μακρια απ τον εαυτο μου.
Εβλεπα καθαρα εναν ανθρωπο καθισμενο στην πετρα,που ηταν αυτο που τον εκαναν οι πραξεις του.
Ειδα την ψυχη, περα απ τις επιχρυσωμενες ψευτιες.
Πεταξα ψηλα και με το ματι του αητου ειδα πεντακαθαρα τον κοσμο.
Ξεπερασα την αδιακοπη ασβηστη διψα για τον ουρανο
και αντιληφτηκα την ψευτια της "Αληθινης ορασης".

Απλοϊκος και λιγο κουτος
δεν μπορεσα να καταλαβω ποτε την σοφια
μητε την τελειοτητα των θεων
Ατελης , σαν μεσα σε ομιχλη παντα η σκεψη μου
με αφηνε ελευθερο
να βλεπω αυτα που το ματι δεν βλεπει
ν ακουω αυτα που τ αυτι δεν ακουει
και να πιανω αυτα που το χερι δεν μπορει να πιασει

Πέμπτη 16 Μαρτίου 2017

Αιωνια ευθυνη

"Αιωνια ευθυνη" το λενε,αυτο
που μ ομορφα λογια τον ξεγελασε
το νομιζε φωτια μα ηταν πετρα
που η σφενδονα του δαυιδ
την πεταξε πιο μακρια απ τον γολιαθ
εκει που δεν εχει τιποτα

Με απλωμενα χερια
εψαξε εναν χριστο διχως ιουδες ,διχως ανασταση
Δεν ηθελε να πεθανει
Ουτε τοση αγαπη ηθελε
Ηξερε ν αγαπαει
Δεν του χρειαζονταν η επιπονη γνωση του πεπρωμενου
Ουτε τα καρφια ηθελε
Δεν ηθελε να ειναι λαγος που γενναει λαγουδακια
για τις ορεξεις του κυνηγου

Κλαιει
Στην αεναη υπουλη ανακυκλωση του κυκλου
πενθιμη μονον καμπανα ακουει

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2017

Η ΣΥΣΚΕΨΗ

ολα τα προσωπα μαζεμενα σε εκτακτη συσκεψη...
με τον απολογισμο εισπραξεων και θυματων στο τραπεζι ,
ακομη και της χτεσινης μερας.
τι κανω αληθεια εδω;
τα ματια μου καρφωνοντε στον απεναντι πινακα. ΥΠΕΡΟΧΟΣ.
μια κοπελα στα λευκα μαζευει μαργαριτες μεσα στην γαληνη καποιου απογευματος...
εχει ομορφους πινακες το δωματιο.
λεξεις με προσπερνανε , σαν ξενες , λες και ειμαι σε καποια ταινια...
πως θα χτυπησουμε ;
πως θα ανατρεψουμε αυτους που δηθεν νομιμα κοιταζουν να μας καταβροχθισουν ;
πια τακτικη πολεμου θ ακολουθησουμε ;
στο τραπεζι διαφορες αποψεις...
διπλωματια...βια...
εξαφανηση η πλησιασμα και λαδωμα ισχυρων πολιτικων προσωπων...
τρομοκρατια...βομβες , μακελειο...θανατος...αιμα , αιμα , αιμα....
το πρωτευων να μεινει αθικτη η οργανωση...
τι εχουμε; που βρισκομαστε;
με τα καυτα ημερησια προβληματα στο τραπεζι κοιταζομαστε και αρχιζουμε...
τιποτα δεν θα μεινει στα λογια...
οι αποφασεις γρηγορες και τα μετρα περνοντε..
οι πινακες ειναι μοναδικοι..
μμμ!! σας τοπα ε; ο χωρος μυριζει δερμα , πανακριβος..
εδω , στο παχι χαλι του δωματιου , στα ζεστα χρωματα των καναπεδων ,
στις ανετες πολυθρονες , μεσα στον καπνο των πουρων και των τσιγαρων ,
οι αποφασεις δεν μοιαζουν φρικιαστικες..
η βια , ο θανατος , το αιμα , μοιαζουν μακρινα , χανοντε μεσα στην ομορφια..
η "συσκεψη" τελειωσε...
προσωπα πετρωμενα , αποφασισμενα , οπλισμενα με δυναμη , εφοδιασμενα με πλανα , υποδειξεις , διαταγες , ξεκινουν την φρικη τους....
στην μεγαλη αιθουσα μπαινουν οι καθαριστριες.
γιαυτες , ο χωρος βρωμαει χνωτα και ο αερας ειναι δυσοσμος...
ξεσκονιζουν , ξεβρωμιζουν , ανοιγουν παραθυρα πειραζοντας η μια την αλλη..
παραξενα , ο καθαρος αερας καθαριζει και τα λογια , τα σκορπαει ....

ισως εβαλα το ποδι μου στην πορτα, ομως δεν μπηκα.
οδευω για την εξορια..
μια φωνη απ της πολλες ειρηνες , σειρηνες , δες ,
σαν μαγικος αυλος με τραβαει..
μονος πριν , μονος και τωρα ,
απλωμενο το ριγε μου σωβρακο στον ανεμο , παντιερα ,νικης σημαια.

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2017

ΣΑΛΕΜΕΝΟ ΜΥΑΛΟ

Το χιονι ξεπερασε το ενα μετρο.Συνεχισε να τριγυριζει γυρω μου πυκνο.
Αναψα δυο φωτιες και καθισα αναμεσα τους.
Το μυαλο μου αρχισε να παιζει παραξενα παιχνιδια.
Στροβιλιστικα σε διαπλανητικα διαστηματα ,εκει που ο ανθρωπος δεν ειχε εμφανιστει ακομη.Εκει που η γη δεν ειχε διαμορφωθει ,ηταν ενα πυρακτωμενο συννεφο.
Με πυρετικο χερι αγγιξα τους ατμους .  Το σωμα μου μικρο σα κοκος αμμου,  εξαερωνεται , γινεται ενα με τους ατμους, αναλαφρα  χαραζει στο απειρο την φλογισμενη του τροχια.
Οπως κι εσυ,εζησα φιλε μου.Χαρηκα ,δυστυχισα ,ξεγελασα ,ξεγελαστηκα ,αγαπησα και αγαπηθηκα.
Τωρα , τιποτα δεν ζηταω πια απ τους ανθρωπους.
Η αφελεια πως εχω ανακαλυψη την αληθεια απο καιρο με αφησε και δεν θελω πια να συζητησω τιποτα γι αυτην.
Δες,αδυναμος,με την ψυχη μου σιωπηλη να καρτεραει το επομενο ταξιδι, βαριες καταντησα τις μερες και τις νυχτες ατελειωτες.
Μην κανεις το λαθος και με παρεις για απερισκεπτο και απελπισμενο φιλε, κανενα πτωμα δολοφονημενου δεν πεταω στην αυλη σου μπερδευοντας σε.
Προσπαθουσα παντα το τρομαγμενο σαλιγκαρι σου να βγαλω απ την κρυψωνα, μερικες φορες με φωνες σαν αγριεμενος δερβισης και αλλες παλι βαζοντας πιπερι στα ματια να χυνω ποταμια δακρυα για να με πιστεψεις.
Τωρα ολα αυτα τελειωσαν.
Κοιταζω γυρω το σκοταδι που απλωνεται σιγα σιγα .
Ειναι η ωρα των σκιων.
Ψιθυροι γεμιζουν το σαλεμενο για τους ανθρωπους μυαλο μου.
Χερια μ ανυψωνουν απαλα οδηγωντας με στην στολισμενη βαρκα που εφτασε στην ακτη μεγαλοπρεπα.
Δεν υπαρχει κρυο,δεν υπαρχει χιονι και το βουνο χαμηλωσε υποτακτικα.
Ευχαριστω για την τιμη.

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2016

Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ

Αποψε , ο ουρανος διχως συννεφα, ιδιαιτερα φωτεινος
μπερδεψε εναν κοκορα λιγο πιο κατω,
που βγηκε ολο παθος σοβαρος σοβαρος να λαλησει την χαραυγη..
Ετσι ξαφνικα ,σηκωθηκε ενα απαλο μα παγωμενο αερακι,
χτυπησε την λαμαρινα και ανακατεψε τις φυλλωσιες,
ξυπνησε δυο σκυλια,
το ενα στην μια ακρη της γειτονιας και το αλλο στην αλλη,
που αποφασισαν τωρα νυχτιατικα εξ αποστασεως να λυσουν τις διαφορες τους
γαυγιζοντας ολο και πιο δυνατα
ξυπνησε το καθενα  τους υποστηρικτες του
που αρχισαν και αυτοι να ουρλιαζουν ασταματητα..

Σαματας μεγαλος σαρωνει την γειτονια...
Ο κοκορας , μπερδεμενος ακομη και μεθυσμενος μεσα στην ομορφια του
συνεχιζει να βροντολαλει...

Σκιες σαλευουν μεσα στην νυχτα ,χορευουν,
μα εγω ,συμαζευω το μυαλο μου στου λογικου την εξαρτηση ..

Κατι λαμπυριζει στο βαθος ,μια φωτεινη χαρακια σκιζει τον ουρανο..
Απ το πουθενα αρχιζει  να σταζει σταγονες.
Γινοντε βροχη.
Ο αρμονικος της ρυθμος ηρεμει τα "πνευματα",
καθησυχαζει την ταραγμενη θαλασσα του νου
και ταξιδευει την ψυχη σε ξεχασμενους μαγικους κοσμους.

Ολα γυρω μου ειναι ποιημα ..

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2016

THE ART OF PHOTOGRAHY

     

χαμογελασες αχνα.Οπως το χαμογελο
στην θαμπη φωτογραφια του  '86.
Μιλουσες βαθεια , γλυκα.
Ρυτιδες φαινονταν στο μετωπο σου
και ευγενικη θλιψη γεμιζε τα λαμπερα σου ματια.
Το φως του ηλιου κρυφτηκε.Ντραπηκε
δεν μπορουσε ν αντικρυζει αυτο το βλεμμα
αυτη την συμφορα που εσπειρε
το "ζωογονο" φως του.
και εσυ εκει
με το πικρολαμπερο χαμογελο σου
αυτο που με κανει ν αναπολω τα περασμενα...
καπου...καποτε...

ας μεινουμε ανθρωποι ελεγες
τουλαχιστον μεχρι να ξημερωσει...

τωρα
κοιταξε μας
βαριες προσδοκιες καινε τα ματια
και η αναγκη
χα! κανει μεθοδικα κινησεις γυμναστικης...

ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ

φανταχτερες ωρες , προσπαθουν να δημιουργησουν απελπισμενα
καποια γλυκια αισθηση μεσ την ηλιθιοτητα.
υστερικες στιγμες , χαιδευουν σαν αγερας τις εντυπωσεις.
η ψυχη "μοχθηρη" , μεθυσμενα κοιταζει γυρω χωρις να βλεπει.
μεσ το μυαλο μου , διαφορες μεσαιωνικες θρησκευτικες μουσικες μουσικες
και πρωτογονες ζωγραφικες συνθεσεις.
ειναι σα να χορευω ολομοναχος στην μεση μιας τεραστιας πιστας
τιναζοντας το κορμι μου περα δωθε.
τυφλωμενος κραυγαζω θριαμβευτικα.
με κομμενη την ανασα απ το τρεξιμο , φτανω στο τερμα.
εκει , ενας υπερβολικα καλοντυμενος μουστακαλης κρεμανταλας
με περιμενει αυστηρος...

να τα συνορα , μα κατι λειπει απ το διαβατηριο.
ο φοβος μου σφιγγει τον λαιμο , καθως ξαναγυρναω πισω στο σκοταδι.
ειναι σαν ενα τεραστιο παγωμενο φιδι
νωχελικα να κουλουριαζεται μεσα μου...

ΑΤΖΕΜΠΑ

η ομοιοτητα της μοιρας μας ισως , ισως παλι η μελαγχολια αυτη και η διψα του ακατανοητου που γοητευει την ψυχη μας , ποιος ξερει; μπορει και το ανακατεμα της οργης με την ικεσια , μας εφεραν ολους εδω , σ ενα μουρλο ανακατεμα ασπρου και σκουρου.
εκκλησακι , αγιου νικολαου (μεγαλη η χαρη του) , καπου αναμεσα στην λαρισα και την καρδιτσα (ξεχασα πως λεγεται το χωριο , βεσενος , βελενος , καπως ετσι).
σαββατο 8.05.2010 και απ το πρωι καταφθανουν τσιγγανες με τα χιλιοχρωμα ρουχα τους . μεγαλες γερασμενες πια που πηγαινοντας στα γονατα προσδοκουν την εκπληρωση στο ταμα τους , ροδομαγουλες και τσαχπινες νεες , κουνιστες και λιγιστες ,παντρεμενες γιοματες ζωνες με λιρες , δωρο της πεθερας και τσιγγανοι με σκληρα προσωπα , αλλοι ασκωντας υπερμετρη γοητεια με τα θαυμασια χαρακτηριστικα τους και αλλοι αγριοι ασυμβιβαστοι μ αυτο που αναγκαστηκαν να ζουν.
ολοι σιωπηλοι , τραβουν προς το εκκλησακι , για ν αναψουν ενα κερι στον αγιο τους , τον αγιο νικολα τους , οπως λενε. μονο τα παιδια , χρωματιστα ντυμενα και λιγοσαρκα(ρε παιδια , δεν ειδα ενα χοντρο τσιγγανακι) να τρεχουν πανω κατω ουρλιαζοντας και παιζοντας στην αιωνια μητρικη τους γλωσσα.
και εγω; χα! τι κανω εδω; "πρωτο τραπεζι πιστα" στηνοντας το παγωτατζιδικο (φραγκοφονιας γαρ) ηρθα να τους ξεδιψασω και να τους ταισω , με το αζημιωτο βεβαια...ομως , οι εικονες με πλανεψαν... διοτι κυριες και κυριοι , δεν μπορει , με ολα αυτα τα σπουδαια που γινονταν γυρω μου εγω να εργαζομαι...
ετσι λοιπον , καλυψα την τσιγκουνια μου για λιγο και προσπαθησα να μπω μεσα στα πραματα , αφηνοντας την σκλαβα των 50 ευρω να καλυπτη την αισχροκερδια μου...
αριστερα απ την "αστραφτερη" καντινα ΜΟΥ , σ ενα τεραστιο κατεβασμα γεματο δεντρα , χιλιαδες γυφτοι εστησαν τα τσαντιρια και την στρωματσαδα τους. αλλοι χαρακτηρες αυτοι.
οχι δεν θα σχολιασω.
δεν θελω γι αυτους να πω κατι..αγρια μοιρα καραδοκουσε παντα πανω απ τα κεφαλια τους...
το μονο που θα πω , ειναι πως ειχαν τα ταματα μαζι τους , συνηθως μικρα αρνακια , που τα πηγαιναν στην εκκλησια και το βραδυ τα εσφαζαν...
η χτεσινη νυχτα , ηρθε γεματη μαγεια...ησυχα , απαλα...καποιες ξεχασμενες φωνες παιδιων , λιγα παραπονιαρικα κλαματακια , και αρκετα καλοτροπα βελασματακια την εκλεισαν ,βυθιζοντας αθλια και μη πλασματα στον υπνο...
το πρωι , σηκωθηκα 5.30 ... καποιες φωτιες ηδη ειχαν αναψει , με το μαυρισμενο τσουκαλι επανω τους...αντρε και γυναικες σηκωνονταν και τεντωνονταν σιγα σιγα , διωχνοντας την υγρασια και την θολουρα της νυχτας απο πανω τους...
η σημερινη νυχτα δεν ηταν ετσι...μπηκε βιαια..σκληρα... με μουσικες και τυμπανα να τρεμουλιαζουν τον χωρο...
ομως
καποια στιγμη εμαθε και αυτη , προσαρμοστηκε , αρπαξε τον ρυθμο και εγινε ενα μαζι του..
και το πανηγυρι ξεκινησε....
ολοι ξερετε τι εννοω ... ο χορος ειναι μεσα τους...και αρχισε να βγαινει...

τα βραχιολια χτυπουν , η φουστα ανεμιζει
η ατζεμπα χορευει
ουρλιαζουν τα πληθοι , πανικος...
αδεξια γυρισματα (δικα μου) σιωπηλη υποταγη
αρρυθμη τρελη αναπνοη..
χορεψε μικρο μου , χορεψε μωρο μου
πιες και τραγουδα γυρω απ την φωτια...
τα χειλη ανοιγουν λογια δεν υπαρχουν
εκστασιαζει ο τρελος σου ρυθμος..
τα ματια σου ειναι ολος ο κοσμος
η ψυχη σου παρθενος χορος..
χορεψε μικρο μου , χορεψε μωρο μου
πιες και τραγουδα γυρω απ την φωτια...


ΤΟ ΛΑΓΟΥΔΑΚΙ

ησυχια απλωθηκε , καθως το μουγκρητο καποιας μηχανης , εσβησε στην στροφη.
σουρουπωνε ... βγηκα σιγα σιγα και προσεκτικα απ την κρυψωνα , και καθως τιποτα δεν φανηκε γυρω μου αρχισα να περπαταω μ ανταρτικο τολμηρο βημα...
αριστερα μου , το απαλο αερακι , κουνουσε ανεμελα τα φυλλα μιας αγριοκυδωνιας και απο καπου ψηλα ακουστηκε το θλιβερο καλεσμα ενος γερακιου , που πετουσε αργα , στο φοντο ενος λευκου ακομη φεγγαριου , που βγηκε προωρα...
ιουνης , μηνας θεριστης , γιομιζουν οι ανθρωποι τα χωραφια να θερισουν το σταρι..
οι ανθρωποι...χμ!!οντα που εφιαξαν την ζωη τους τοσο αστεια , που δεν αφησαν κανενα περιθωριο...
αλλου πεινανε , αλλου αλληλοσκοτωνοντε , αλλου τσακιζουν γεματοι υπερμετρη αλλαζονια ο ενας την ψυχη του αλλου...
μετα απο ωρες , σαν εφτασα στο μικρο χωριο , το σκοταδι ειχε πια απλωθει πυκνο και καμια σκια φωτος δεν ταραζε την ηρεμια...
δεν ειχα ξαναρθει εδω...αλλα δε μπορει καπου θαβρισκα κανα κοτετσι με τρυφερα κοτοπουλακια..
χτυπησα τα δοντια μου...μμμμ!!! ενιωθα τοσο δυνατος...και "πανεξυπνος" φυσικα , αφου ειμαι αλεπου...
ξαφνικα ειδα μιαν μεγαλη σκια στην ακρη του μονοπατιου....ηταν μια τεραστια κουκουβαγια που μου εκλεινε τον δρομο...
- γεια σου κυρα κουκουβαγια , της ειπα...
με κοιταξε παραξενεμενη και εκπληκτη...
- ε , δεν ειμαστε καλα , ειπε..που πας , μικρο ζουμερο λαγουδακι;
- μωρ τι μας λες ; ειπα αγριεμενος...δεν βλεπεις πως ειμαι μια μεγαλη δυνατη αλεπου ;
παω για κανα κοτετσι..εσυ ; ψαχνεις κανα λαγο;
- μολις τον βρηκα , ειπε , μικρο και ζουμερο...
εβγαλε τα νυχια της και μου ορμησε με μανια..
ρε δεν ειμαστε καλα , σκεφτηκα...εκανα να βγαλω τα νυχια μου και ειδα κατι αστεια μικρα νυχακια , ανοιξα το στομα να δειξω τα κοφτερα δοντια μου και τα ενιωσα μηδαμινα και τρισαθλια...μα !!! αληθεια ελεγε λοιπον ; ειμαι ενα ανοητο μικρο λαγουδακι ;
εκανα να τρεξω μακρια και ενιωσα τα νυχια της να μπηγοντε στην πλατη μου...σα φωτια μ εκαψαν...
στριφογυρισα και της ξεφυγα...
ορμησα πλαγια και χωθηκα βιαστικα σε μια σωληνα στενη που για καλη μου τυχη βρεθηκα εκει..
μα λαγος ειμαι γαμωτο ; λαγος ;
τοτε θυμηθηκα τα λογια του πατερα λιγο πριν το σκασω απ το σπιτι..
"αυτο το παιδι να το προσεχεις..παραξενο μας βγηκε...ολο προσπαθει να γρυλισει λες και ειναι λυκος"....

ΟΙ ΘΟΡΥΒΩΔΕΙΣ ΑΚΑΔΗΜΑΙΚΟΙ

νυχτα
εδω στο χωριο αυτο
ο κοσμος μαζευετε νωρις σπιτι
αδειοι οι δρομοι
ενα κοπαδι αδεσποτα κοπροσκυλα τους κατακτησε
σαν τους "αλητες" βγηκαν περιοδια
περνανε και απ τον δικο μου δρομο αγριογαυγιζοντας
λες και ειναι εφηβοι  τσακωνοντε μεταξυ τους
το φως του φεγγαριου καλεσμα γιαυτους μα και για μενα
σταματησαν σαν με μυριστηκαν
ηρθαν κοντα
σιωπησαν παραξενεμενοι
αρκετη ωρα εμειναν ετσι απλα να με κοιταζουν
οταν βαρεθηκαν
πηγαν πιο κατω να περιγελασουν ενα μαντρωμενο σκυλι
και αυτο αγριεψε ανταποδιδοντας
ΕΠΕΙΔΗ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΕΙΜΑΙ ΜΑΝΤΡΩΜΕΝΟΣ ειπε λυσσασμενα
ομως
κανεις δεν το πιστεψε
ξαφνου
μια ντουφεκια ακουστηκε εκει κοντα τους .... μπαμμμμμμ ....
ο ηχος ξεπερασε το γαυγισμα τους
σιωπη
απομακρυνθηκαν φοβισμενα
τωρα ολοι και ολα ηρεμησαν

η ελευθερη μαρτυρια ,κυριες και κυριοι , της ανθρωπινης κρισης μου
γι αυτους τους θορυβωδεις "ακαδημαϊκους"
εβαλε πολυ ψυχραιμα την "ευφυια" μου σ ενα τσουβαλι παγο..
ξεφυλλισα αργα και προσεκτικα της αναμνησεις μου
εχοντας την γιορταστικη πεποιθηση  του ανωτερου οντος
ομως
πουθενα δεν βρηκα , ουτε αναγνωρισα δυστυχως
την ελευθερια που πηγαζει απ την ψυχικη αξιοπρεπεια
παρα μονον την αρρωστημενη και οκνηρη ανθρωπινη ευσπλαχνια ειδα να ξεπαγιαζει στο κρυο
στην πιο αξιολυπητη μορφη της...
ετσι λοιπον λιμνασα παλι , μεσα σε υποχρεωτικη υπομονη
βουλιαζοντας σε ληθη
μη και η διχονοια μου  με την ζωη ΑΥΤΗ
τρανταξει λανθασμενα τον κοσμο...