χαμογελασες αχνα.Οπως το χαμογελο
στην θαμπη φωτογραφια του '86.
Μιλουσες βαθεια , γλυκα.
Ρυτιδες φαινονταν στο μετωπο σου
και ευγενικη θλιψη γεμιζε τα λαμπερα σου ματια.
Το φως του ηλιου κρυφτηκε.Ντραπηκε
δεν μπορουσε ν αντικρυζει αυτο το βλεμμα
αυτη την συμφορα που εσπειρε
το "ζωογονο" φως του.
και εσυ εκει
με το πικρολαμπερο χαμογελο σου
αυτο που με κανει ν αναπολω τα περασμενα...
καπου...καποτε...
ας μεινουμε ανθρωποι ελεγες
τουλαχιστον μεχρι να ξημερωσει...
τωρα
κοιταξε μας
βαριες προσδοκιες καινε τα ματια
και η αναγκη
χα! κανει μεθοδικα κινησεις γυμναστικης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου