ΟΙ ΘΟΡΥΒΩΔΕΙΣ ΑΚΑΔΗΜΑΙΚΟΙ

νυχτα
εδω στο χωριο αυτο
ο κοσμος μαζευετε νωρις σπιτι
αδειοι οι δρομοι
ενα κοπαδι αδεσποτα κοπροσκυλα τους κατακτησε
σαν τους "αλητες" βγηκαν περιοδια
περνανε και απ τον δικο μου δρομο αγριογαυγιζοντας
λες και ειναι εφηβοι  τσακωνοντε μεταξυ τους
το φως του φεγγαριου καλεσμα γιαυτους μα και για μενα
σταματησαν σαν με μυριστηκαν
ηρθαν κοντα
σιωπησαν παραξενεμενοι
αρκετη ωρα εμειναν ετσι απλα να με κοιταζουν
οταν βαρεθηκαν
πηγαν πιο κατω να περιγελασουν ενα μαντρωμενο σκυλι
και αυτο αγριεψε ανταποδιδοντας
ΕΠΕΙΔΗ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΕΙΜΑΙ ΜΑΝΤΡΩΜΕΝΟΣ ειπε λυσσασμενα
ομως
κανεις δεν το πιστεψε
ξαφνου
μια ντουφεκια ακουστηκε εκει κοντα τους .... μπαμμμμμμ ....
ο ηχος ξεπερασε το γαυγισμα τους
σιωπη
απομακρυνθηκαν φοβισμενα
τωρα ολοι και ολα ηρεμησαν

η ελευθερη μαρτυρια ,κυριες και κυριοι , της ανθρωπινης κρισης μου
γι αυτους τους θορυβωδεις "ακαδημαϊκους"
εβαλε πολυ ψυχραιμα την "ευφυια" μου σ ενα τσουβαλι παγο..
ξεφυλλισα αργα και προσεκτικα της αναμνησεις μου
εχοντας την γιορταστικη πεποιθηση  του ανωτερου οντος
ομως
πουθενα δεν βρηκα , ουτε αναγνωρισα δυστυχως
την ελευθερια που πηγαζει απ την ψυχικη αξιοπρεπεια
παρα μονον την αρρωστημενη και οκνηρη ανθρωπινη ευσπλαχνια ειδα να ξεπαγιαζει στο κρυο
στην πιο αξιολυπητη μορφη της...
ετσι λοιπον λιμνασα παλι , μεσα σε υποχρεωτικη υπομονη
βουλιαζοντας σε ληθη
μη και η διχονοια μου  με την ζωη ΑΥΤΗ
τρανταξει λανθασμενα τον κοσμο...