ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΕΣ

Καλως ηρθες μικρο μου
στον κοσμο που σου φορτωσα
Βαρια σιγη μεσα στην μητρα σε γεννησε
Σκια σ εκανα
που περναει και χανεται
Κουρασμενο μυαλο σουδωσα
που ησυχα νερα ψαχνει να ξεκουραστει ξεχασμενο
Καλως ηρθες μικρο μου
ελα να σε βουτηξω στο καζανι της φιλαυτιας
ειναι η δυναμη ν αντεξεις το ανουσιο αυριο
ελα να σε τριψω καλα με το σαπουνι της κτητικοτητας
ειναι το οπλο
που θα σε κανει να ξοδευεις τους κυκλους σου σε βαρια ομιχλη
Ελα , ελα μικρο μου ,
ελα να τσαλακωσουμε το πεταγμα σου
να σβησουμε προσεκτικα την γηινη μνημη σου
θα δεις
κουρδισμενος πια δεν θα υπαρχει τιποτα να φοβασαι

Δαχτυλα εμπειρα πλαθουν το μυαλο σου
και ονειρα ξενα κοιμιζουν βολικα την ψυχη σου
μα το χερι που ειναι πανω απ ολα αυτα σου γνεφει
Κοντα του
κανενα μυστικο δεν μπορει να κρατησει το σκοταδι απο το φως

ΕΦΥΓΕΣ

Εφυγες
Καποιος ειπε οτι πεθανες
Και γω σκουπιδι στη ζωη αυτη
μιας και τωρα τελευταια
τιποτα δεν κανω απ αυτα που θελω
Τραγουδησα βαρυ ζεμπεκικο
μ εκεινη την δυνατη φωνη που παντα σου αρεσε
ειπια πολυ και χορεψα
σφιχτοδενοντας το μυαλο στη θυμιση
εσπρωξα την ψυχη μου
μακρια απ της κολασης την αλυσιδα
Δες ,γερασα πια
μεχρι και για το μικρο μου δαχτυλακι
χαπια μου εδωσαν για να κρατιεμαι
χα! λες και εχω κατι σπουδαιο να κανω
Την ζωη μου την γιομισα
με το περπατημα στη σαλονικη
της σιβηριας τις μοναξιες
τις γεφυρες της πετρουπολης
της βαρνας την κατεβασια στη θαλασσα
της πολης τα σοκακια
και εκεινες τις πλανες τσιγγανες της κωσταντζας

Εφυγες
Καποιος ειπε οτι πεθανες
Και γω κρυμμενος εραστης της αποκαλυψης
την θλιψη ακουγοντας να μιλαει σ αυτη την πολη
ορκο εδωσα σ ολο το στερεωμα
την ανασα σου να κεντησω με χρυση κλωστη
στο σημειο αυτο
που ο χρονος σου εδωσε "συνειδητη ζωη"

ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΟΥΦΙ

Δες φιλε
εχω πια πληρη γνωση των συμβολισμων
του πυρηνα αναπτυξης της ψυχης
και γνωριζω καλα
ολους τους τροπους ανυψωσης στο υπερτατο
ακομη
μπαινω στο χωρο και το χρονο εκεινο
που δεν φαινεται με τα φυσικα ματια
μητε μ εκεινα που βλεπουν τ αορατο
εκεινο τον χωροχρονο
που ειναι πιο πανω και απ τους αγγελους
το πιο αληθινο σημειο των σημειων
εκει που το μυαλο ξεκολαει και παει οπου θελει
εκει που η Ψυχη εχει τον Λογο
Θελω να σου πω φιλε μου
πως εδω
δεν υπαρχει κατι απ αυτον τον κοσμο
που ν αντεχει την εκτυφλωτικη ομορφια
μετεωρος στον χωροχρονο
διχως ναχεις κατι να προσανατολιζει τις αισθησεις
διχως ναχεις κατι που γνωριζες σαν αληθινο μεχρι τωρα
αντικρυζεις την υποσχεση του θεου στον ανθρωπο

Ο ΔΡΟΜΟΣ

Διχασμενοι και ανημποροι


σκεπασμενοι απ τον ισκιο της μεγαλης απειλης

ναρκωσαμε το μυαλο μας

και κλεισαμε καλα την ψυχη του πνευματος στην σαρκα.

Ιεροι νομοι "δηθεν" σφραγισαν τα χειλη

και νεκρες ανοητες τελετουργιες

σαν εμπαιγμος στον Λογο

σαν βλασφημια στην ευσπλαχνια του Δρομου

γιομισαν τις μερες και τις νυχτες σκοταδι.

Ιερεις μετριοι και αδυναμοι στο πνευμα

με κουτοπονηρο νου

εκμεταλευτηκαν την διψα του ανθρωπου για τον ουρανο

εφιαξαν αχρηστα συμβολα φοβου και ανουσιας ελπιδας

εμπορικα φορτια για εκμεταλευση.

Μυημενοι που δεν εχουν ιδεα απο μυηση

παραφουσκωμενοι και πομπωδεις μεσολαβητες του ουρανου στη γη

γεμισαν τον κοινο ανθρωπο δεος και φοβο

για πραγματα και θεους που μονον αυτοι καταλαβαιναν.

Κανενας φιλε μου

μητε ανθρωπος μητε θρησκεια

δεν ειναι ανωτερος απ την Αληθεια.

Οχι την αληθεια του βολικολογικου

μα την Αληθεια εκεινη

που η ακτινοβολα πνευματικη ψυχη σου

πανω απο σκεψεις και συναισθηματα

αποδεχεται και αναγνωριζει.

Μεσα σου ειναι ο δρομος

ΓΙΑΤΙ ΤΕΤΟΙΑ ΣΙΩΠΗ ?

Γιατί τέτοια σιωπή ;
Που είστε ιδιαίτεροι άνθρωποι φωτεινοί ;
Γιατί χάθηκε το φως σας ;
Που είναι ο λόγος σας ;
Γιατί τέτοια σιωπή ;
...Τα όμορφα όνειρα που κάποτε φτερούγιζαν στις συνειδήσεις μας διαλυθήκαν σαν τον καπνό...
Αυτά που κάποτε απασχολούσαν το μυαλό μας
δεν έχουν πια καμιά σημασία
Μαύρος μανδύας αδιαφορίας τα τυλίγει..
Ποιητές ;
πέπλο ανάγκης έκλεισε τα αστέρια την νύχτα ; σφάλισε τα μάτια σας ;
Γιατί αντί να σκαρφαλώνετε στην φωλιά του αετού κάθεστε στο χοιροστάσιο ;

Είναι η εποχή
που πρέπει να υψωθείς πάνω απ αυτά που σου έμαθαν οι νάνοι.
Εποχή γιγάντων,
που ξέρουν να μάχονται
που δεν πτοούνται
όσο αυστηρό πρόσωπο κι αν έχουν οι εποχές.

Ανθρωπε,
πάψε επιτέλους ν αγοράζεις δικαιοσύνη και λογική απ το σκλαβοπάζαρο..........

Ο ΔΡΟΜΟΣ

Ο δρομος της "κατακτησης"
του ορατου και αορατου κοσμου
δεν εχει θρησκευτικο ονομα μητε τοπο λατρειας
ψυχη ειναι πανω απ το λογικο
ωφελιμη πραγματικοτητα ειναι πανω απ την ιδιοτελεια
δικαιοσυνη ειναι πανω απο νομους εξυπηρετησης
αγαπη ειναι διχως συμβιβασμους και προνομια

Ο δρομος ειναι αυτοφωτος
δυνατο ολολευκο φως τον φωτιζει
χναρια απο ξυπολυτα ποδια αχνα διακρινοντε πανω του
αυτων
που καμια ομιχλη δεν τυφλωνει τα ματια τους
που βλεπουν εξισου καλα εδω οπως και στον αλλο κοσμο

Ο δρομος φιλε μου
δεν εχει συνορα μητε διακρισεις

ΥΜΝΟΣ ΣΤΗΝ ΑΝΕΛΠΙΔΗ ΝΥΧΤΑ

επιασα το χερι σου
εβρεχε σιγανα και ο δρομος βρεμενος και γλιστερος
γιοματος πρωτοφαντη ομορφια !!
καινουριες εικονες στο μυαλο μου ..
εσυ
να με κοιτας μεσα στα ματια χωρις κατηγορια πια
με κεινο το αληθινο που δεν το σκεπαζει ομιχλη
κεινο που δειχνει
πως ονειρα και ιδεες
σταματησαν να περιεργαζοντε το ενα τ αλλο βολικα
και γω
ανασκαλιζοντας νεκρα παιχνιδια της νιοτης
γλυκα μουδιασμενος
αλιγορικος λαμπερος βασιλειας των αισθησεων
ενα καταλαβα εκπληκτος και ηθελα
να , εδω , στον υγρο αυτο δρομο
να ξαπλωσω και να πεθανω για σενα..

ΔΑΧΤΥΛΑ Σ ΑΝΥΨΩΝΟΥΝ

διχως να σε βλεπω , ναι , θα ζουσα
και ισως γιομιζα φρονηση , σοφια και ευτυχια..
διχως να σ αγγιζω ομως
κομματι απο κουτσουρο θα τριγυρνουσα
θλιμενο , χαμενο μεσα σε απραγματοποιητα ονειρα..

δαχτυλα σ ανυψωνουν
στην δροσια τ ουρανου
εκει που η λαχταρα ειναι πραγματικοτητα
εκει που ο ποθος δεν ειναι γιοματος πικρα
εκει που η μοναδικοτητα του πνευματος
ψηλοτερα απ τον ορατο κοσμο
δειχνει ολα αυτα που υπαρχουν
μετα την απελευθερωση της ψυχης απο την υλη..

Ο ΥΠΝΟΣ ΤΩΝ ΚΟΥΤΣΟΥΡΩΝ

μεσα στις σκιες τις αγρυπνιας
τρεμοπαιζει ακομη το ονειρο

λαχταρα για ζωη το λενε
επανασταση το λενε
... το λενε ακομη και ελπιδα

μαζευω ζωη , μαζευω θανατο
και μ αυτα φιαχνω ουρλιαχτο
φιαχνω γροθια και οραμα
και τοτε , δες
την ψυχη μου τυλιγει δυναμη
που δημιουργει χρεος
"φτανει πια" , λεει η φωνη μεσα μου
"μην ακους μονον τους ποθους σου
μα τους ποθους ολων των ανθρωπων
και αν δεν μπορεις να παλεψεις γι αυτους
αναπαυσε το αθλιο σωμα σου
σ εναν ομορφο ησυχο ταφο"....

ΓΥΡΝΩΝΤΑΣ ΠΙΣΩ

Κλείδωσα σε ένα στεγνό μέρος του χρόνου τα κοφτερά δόντια γάτας
Της ενηλικίωσης μου
Που ποντίκι με ονομάτιζαν
Και γυρνώντας πίσω στην παιδικότητα
είδα έκπληκτος πως υπάρχει ελπίδα για το μέλλον……….
πέταξα τα χάπια τους, τα χόρτα και τις γυαλιστερές τους γκόμενες
Και μόνον την ησυχασμένη πια φωνή της ψυχής μου άκουσα
-έτσι….ΖΗΣΕ…
Και αν χρειαστεί να ουρλιάζεις…ούρλιαζε
Και αν χρειαστεί να χτυπήσεις… χτυπα
Και αν χρειαστεί να πεθάνεις…. πέθανε

ΨΙΘΥΡΟΙ ΖΩΓΡΑΦΙΖΟΥΝ ΛΕΞΕΙΣ

δεν ξερω για σενα φιλε
αλλα εμενα , σαν εφτασα εδω
μου δωσανε μια σαχλαμαρα που ολα τα εχει
την ονοματισανε πραγματικοτητα
σαν ομορφο κοριτσι αστραφτερο ντυμενο στα χρυσα την παρουσιασαν

ουυυυυυυ !!! προσδοκιες γεμισα και μια μεγαλη αναγκη απατης

που λες
ακομη και η "σοφια" που πηρα περιπλανωμενος στα χρονια
νοσηρη αυτογνωσια με γεμισε
κανοντας με ανοητο και ακατασχετα αφελη

μετα
γνωρισα ολα εκεινα που ονειρευονταν οι ανθρωποι
και προσπαθησα ενθουσιασμενος μεσα τους να μπω , να ονειρευτω
μα τι κριμα
τα ονειρα ενιωσα αυτα απατηλα να με ησυχαζουν
δεν μπορεσαν ποτε να πλησιασουν
τους ποθους και τις λαχταρες της ψυχης μου

μετα
μια απαλα σαγηνευτικη νυχτα
ηρθαν ετσι ξαφνικα κατι αλλα "ονειρα" , απο αλλον κοσμο , αυτοφωτα
τα ονομασα μαγεια
μ αυτα δεν παιζει κανεις
εχουν να κανουν μονον με την ψυχη μας

η μαγεια αυτη
μας αφοπλιζει απ τα γηινα
και δεν εχει πολλα ,αλλα ενα προσωπο μονον

μεχρι να την γνωρισω
η αγνοια και η υπεροψια μου σφραγιζαν τις εντυπωσεις
ομως
ενιωθα φιλε μου
ενιωθα πραγματα αορατα για τα φυσικα μας ματια
φαντασματα στοιχειωναν τις βαθειες μου σκεψεις και τα ονειρα
γι αυτο εγραφα
εγραφα ποιηματα γι αυτα
που απαλα αγγιγματα τα πιστευα στον εσωτερο κοσμο
γελαστικα !!!!
ειδα το εκστατικο φως της ψυχης
να καπελωνεται απο κουφια χρεη στην συνειδηση

ετσι λοιπον φιλε μου
με μια γρηγορη κινηση , με μιαν ανασα , τα εδιωξα ολα
προτιμησα να γνωρισω την αγρια λαμψη της πετρας μεσα μου
και οχι τα γυαλια που ελαμπαν
ψευτικα διαμαντια που με μπερδευαν
δεν μπορεσα ποτε ποτε να συμβιβαστω
με τις ψευτιες , τους φοβους και την θηριωδια του κοσμου που μου δοθηκε

απο τοτε
νιωθωντας βαθεια , πολυ βαθεια
το πεταγμα ενος ανυποψιαστο πουλιου μεσα στα δεντρα
ψιθυροι αρχισαν να ζωγραφιζουν μεσα στα χρωματα λεξεις
δενοντας μακρια απο καθε λογικη οραματα

ΑΝΤΙΛΗΨΗ

ηρθε απ το τιποτα
μαγικο συναισθημα μοναδικο
περιεπαιξε τις αισθησεις
οπως τα δαχτυλα του πιανιστα τα πληκτρα
αποχτησε πανεξυπνα διασταση στον χωρο
αγκαλιασε την ψυχη
πλημμυριζοντας την με παθος
που αλλοτε μαλακωνε ευγενικα
και αλλοτε σαγηνευε με την σκληροτητα του

αιθερια αγρυπνια
πλαι σε βωμο κατεστραμενο απο ανθρωπους
ξυπνησε φαντασματα μνημες
και ειδα
νεφελοσκεπαστες εικονες ν αποκτουν υποσταση
και την δυναμη των αντιληψεων να με συγκλονιζει ως τα μυχια

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΑΨΗΛΑ ΙΔΑΝΙΚΑ

ανθρωπος με Αψηλα ιδανικα
ερωτευτηκα ενα κοριτσι
και εσβησαν τα σκοταδια στην μαυρη μου ψυχη
και αστραψε ο ηλιος
λαμπερη κανοντας και την πιο πυχτη νυχτα
και ολα συτα που Αψηλα ιδανικα ονοματιζα
τοσο φτωχα εμοιαζαν
που σκονταφτοντας απο γεραματα εφυγαν
μπροστα στην απεραντη πια στοργη μου..

μαλιστα!!!

αντιληφτηκα τα ονειρα μου νομισα φιλε
και προσπαθησα να πεταξω
μα , αντι για πουπουλο ελαφρυ
πετρα ασηκωτη μου βαρυνε το στηθος
παλεψα
και μεσα απο βαθεια εκσταση προσπαθησα
ν αρπαξω την θεραπεια
ομως το ματι της ψυχης μου ηταν κλειστο
και στα τυφλα
πηρα την καταδικη τρελλου κακασχημου θεου

τωρα , δες
καμια φρονηση δεν μ αγγιζει
τυφλος και διχως αφη
κουτσουρο που νομιζει πως εχει ψυχη
το μονο που μπορω να αντιληφτω
ειναι η κουφια φυλακη μου

ωρες ωρες μονον
βαρια υποσχεση μ ανοιγει τα ματια
και κοιταζοντας μακρια απ την ματαιοτητα των ημερων
μακρια απ το πνιγμο του χωροχρονου
βλεπω τον κοσμο εκεινο
τον πολυ πιο ευγενικο απ αυτον εδω
και μια απεριγραπτη λαχταρα με πιανει

ΟΙ ΚΑΤΑΚΟΚΚΙΝΕς ΠΑΝΤΟΦΛΕΣ

κρατα καλα το τιμονι
και τα ματια σου δεκατεσσερα στον δρομο
παμε στο μοτελ
θα γλεντησουμε εκει περα
ασε με να κυλησω
ωχρος κυριος εγινα
ασεμε να κυλησω κουκλα μου
θυσιασα ορκους και ξεχασα προσευχες για ναρθω
ασε με να κυλησω
και το πρωι θα σε κερασω μια σπεσιαλ μαυρη μπυρα
απο τις ακριβες
θα την πιουμε στην υγεια του κατακοκκινου ηλιου
σαν σημαδι σωτηριας
υποσχεση
που ξερουμε καλα πως δεν θα κρατησουμε

να θυμασαι παντα ποσο ηλιθιοι μοιαζαμε
κατω απ την βελουδινη ταπετσαρια
εκει
που πιστεψαμε για μια στιγμη στην δρασκελια μας

πιασε το χερι μου
και εδω , κατω απ αυτο το κουτσουρο
ας θαψουμε ολα αυτα που μας στεναχωρησαν
δεν υπαρχει λυτρωμος
φωναξε το δυνατα , ακους ; δυνατα
και ολα αυτα που νομιζουμε φωτια
περιγελως σωτηριας μπαμπεσικος ειναι
γιατι η ψυχη
σε μελαγχολικη φυγη χορευει στροβιλιζομενη στην γεννηση

μερικες φορες νιωθω τοσο μονος ηλιθιος και αστειος
που μουρχεται να ξερασω
κοιτα τις κατακοκκινες παντοφλες μου
αυτες μου δοθηκαν - τρια νουμερα μικροτερες -
για να περπατησω αυτο τον κοσμο

πονεσαν τα ποδια μου , γεμισαν πληγες

ΦΟΒΟΣ

οτι ονειρευτικα φιλε
το σκορπισα σ ενα πινακα
με αρμονικες και δυσαρμονικες γραμμες
εκει μεσα
τακτοποιησα ακομη προσεκτικα
ανθρωπων κραυγες
χναρια απ τα βηματα τους
επιθυμιες , ερωτικο τρεμουλο
και κατι σιωπηλες σκιωδεις μορφες
που σερνοντε στην πολη

εμενα φιλε
καμια ηλιου δοξα δεν με πλουτισε γιομιζοντας με δεος
καμια αυτοπραγματωση δεν με αφυπνισε δικαιωνοντας με
νωρις νωρις αιχμαλωτιστικα στον πινακα
στον νομο
που ενωνει παρον παρελθον και μελλον
στην απογνωση εκεινει πουχεις
οταν το φως του ουρανου
σε σκοταδι σε ριχνει ματαιοτητας
και στην χαρα εκεινει πουχεις
οταν το αγγιγμα σου
χαμογελο φερνει σε περιλυπους ανθρωπου

μεσα στο "δραμα" της γλωσσικης μαγειας
πολλες φορες αναρωτηθηκα
για την σημασια της λεπτοτητας , της απαλοτητας , της αγριαδας καμια φορα
τον ρυθμο εκεινο εκφρασης του ποιητικου οραματος
που τις περισσοτερες φορες εξαφανιζεται σαν ομιχλη μπροστα στον ηλιο
και η απαντηση που παντα σε βαθια σιωπη μ εριχνε , ηταν
πως τα διχως χαλιναρι αμφια αυτα
η αγαπη στα κεντησε στολιζοντας σε
με τον πονο του κατατρεγμενου , την λαχταρα του ερωτευμενου
του δυστυχισμενου τον σπαραγμο και του λατρεμενου το ονειρο

αναμεσα στην γεννηση και τον θανατο
αυτο που λεμε ζωη
ενας στροβιλισμος ειναι διχως αρχη και τελος
ομως
εσυ που μενεις υποταγμενα ακινητος φιλε μου
και τα μαραμενα βλεφαρα σου καμια επανασταση δεν τα απελευθερωνει
καλυτερα να μην ειχες γεννηθει ποτε
γιατι ο φοβος σου
θανατηφορο δηληριο για τους συνανθρωπους σου ειναι
γιατι ο φοβος σου
φωνη τυφλου ειναι σ ερημη κοιλαδα

ΜΝΗΜΗ

η μασελα τριζει...
απ το ανοιχτο παραθυρο
το ντουμανι βγαινει και σκορπιζεται στον αερα...
το δυνατο κραξιμο ενος βατραχου
τρανταζει την μνημη
αλλαζοντας για λιγο τα χρωματα
αυτου του μουντου γκριζου κοσμου...
ηταν , πανε αρκετα χρονια απο τοτε πια ,
στην μαυρη θαλασσα ,
σ ενα χωριο ξεπαγιασμενο απ το κρυο ,
καπου αναμεσα στην βαρνα και την κωσταντζα ,
που γνωρισα εκεινη την τσιγγανα
και την ερωτευτικα...
μμμμ!! εκει φιλε , γνωρισα τον παραδεισο και την κολαση
το κραμα εκεινο του ονειρου
που τορπιλιζει ακουραστα την ζωη..
μετα , ο ανοητος
περα απ τα γραμμενα
κανοντας
ζαρα θλιψης στο μετωπο μου την κρυφη της ψυχης μου χορδη
εφυγα μακρια...
τι κριμα!!
σημερα
που γυρω μου οι ανθρωποι
μου χαριζουν ανοητα σχολια εφημεριδων και εξυπναδες
(ισως ετσι τυχαινει μονον σε μενα)
ανακατα γυριζουν στο κεφαλι μου
η αγαπη της
η ντροπη της επαφης μας
τα χαδια της
το αληθινο της προσωπο
εκεινο
που οι λεξεις ποτε δεν μουφταναν να περιγραψω...

αχαχαχααχα!!! δες
μουμεινε εκεινο το συμφωνητικο τωρα
της "αιωνιας ενωσης μας" να ζεσταινει την νυχτα μου
πιθανον καλυτερο
απο ενα "ευτυχισμενο" αδιεξοδο...

Η ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ ΤΟΥ ΑΦΡΑΓΚΟΥ

ανοιξιατικο απογευμα του μαη . μυρωδατο για αλλους και πληρως ερωτευσιμο . σερνω τα βηματα μου αργα , σιγανα , μονοτονα , στην πνιγηρη σιωπη που με τυλιγει .
οι σκιες των κτιριων , με τις παιδικες φωνες που ακουγοντε απο μια αλανα παραδιπλα , ανακατευοντε στην σκεψη μου , καθως αγρια μ αγκαλιαζουν οι μυρωδιες καποιου σουβλατζιδικου ...
προχτες τελειωσαν τα τελευταια μου ψιλα και χτες καποιος (δεν θυμαμαι ποιος), με κερασε μια τυροπιτα..
εφτασα . ψηλα , πανω απ την πορτα , εγραφε με ασπρα γραμματα σε μπλε φοντο , "Ο ΑΝΕΤΟΣ".
μαλιστα...
πλησιασα και κοιταξα μεσα . ενας χοντρος με μουστακι και καλοκαγαθη φατσα εψηνε σουβλακια στα καρβουνα...σηκωσε το κεφαλι και με κοιταξε χαμογελωντας γλυκα.
- καλησπερα , ειπα.
- γεια σου λεβεντη μου , ανταπαντησε..
- εχεις καμια δουλεια να κανω για κανα σαντουιτς ; ρωτησα..
με μιας το προσωπο του αλλαξε και τα ματια του γυαλισαν απο κακια...
- φυγε απο δω ρε λεχριτη , ειπε , μη φωναξω και τους γιους μου και σε κανουμε τουμπανο στο ξυλο...φυγε απο δω , ξεφτιλα της κοινωνιας..
εφυγα.
καταπια το ξεφτιλικη , την μιζερια και το νταϊλικη μου και εφυγα.
τι περιμενα ; αρχισα να φοβαμαι..αρχισα να φοβαμαι αυτο το αγριο φιδι που ξετυλιγοταν βαναυσα μεσα μου....
σιγα σιγα θα συνηθισεις , ειπε μια φτηνα δολερη φωνη μεσα μου..πως κανεις ετσι ; σαμπως ο μονος εισαι ;
αρχισα να φτηνοδικαιολογουμαι σα πουτανα!!
κλεψε , σκοτωσε αν χρειαστει..χα! δεν παει ε; καντο να παει , καντο να χορεψει στον ρυθμο σου ανοητε , ουρλιαξε μια αλλη φωνη τιποτενια μα ανελεητη μεσα μου...

στο παρκο , διπλα μου στο παγκακι , καθονταν ενας γεματουτσικος τυπος(μα τι διαλο , ολους γεματουτσικους τους βλεπω εγω μηπως ;) ... φαινοταν , ηρεμος , ησυχος , βολικος.... τι να σκεφτεται αραγε ;
μουριξε ενα στραβο βλεμμα και εβγαλε ενα κρυο σαντουιτς απο μια χαρτοσακουλα....
αρχισε να το μασαει ανορεχτα , μαλλον θαταν ξερο το ψωμι...ειχε διπλα του κι ενα μπουκαλακι νερο και ρουφουσε ωρες ωρες με παταγο...
σηκωθηκα και εφυγα...μα βαλτοι ηταν ολοι ;

η ματια μου κοκκινησε απ τον χαμο της δροσιας
και οι κρυφες μου ελπιδες
βουτηγμενες στον πονο της ιστοριας ειναι
χωνομαι , στριμωχνομαι και κυλιεμαι φιλε
υποφερω
προσπαθωντας να προσαρμοστω
στ αδικο κατεστημενο του καιρου
κοιτα
οι ανθρωποι με διαπερνανε ...αδιαφορος μοιαζω
κι ας ειναι τα χερια μου ανοιχτα σε πελωρια αγκαλια
κι ας ειναι οι νυχτες μου μυστηριακη βουλημια γεματες

εβαλα το "αναρχο" πια μυαλο μου σε διαφανη φουσκα να φαινεται
και εμαθα ολα σου τα κολπα...εγινα ισκιος των ποθων σου
αγγιξα τα πιο κρυφα σου ονειρα και τα εκμεταλευτηκα
εσβησα με μιας μεσα μου οτι καλο ειχα...αγριεψα
και επιτελους
γευτικα ηδονικα τα στεφανια σου
μπρουμητα σπαρμενος και γω , ενα μαζι σου ,
ηλιθιο σπερμα της γονιμοτητας , ενας περαστικος ισκιος
ειχα να φαω κι οταν ακομη δεν χρειαζομουν φαγητο
τι κατορθωμα!!

ΓΕΝΝΗΣΗ

Kαμια "πλαση" δεν μπορει ναχει τετοιο σκοταδι
Που ειμαι ;
Καμια αρχη και κανενα τελος δεν με καθοδηγει
Πως να εκφραστει η συναισθηση της εγκαταλειψης;
Φωνη σαν το σφυριγμα φιδιου
ακουστηκε να ερχεται απο παντου
- Σ ολοκληρο το συμπαν φιλε μου
  αυτος ειναι ο μονος χωρος
  που δεν μπορει να φτασει η φωνη του Θεου σου
  Ειναι σαν φυσαλιδα μικροσκοπικη
  κενη απο νερο και απ αλατι
  μεσα σ εναν τεραστιο ωκεανο
  Εγω τον εφιαξα
  το πνευμα της απολυτης ελευθεριας
  ναος ειναι
  της εξεγερσης και της αληθειας
Τρομαξα.Μαζευοντας ολο μου το κουραγιο
"εισαι ο Ιμπλις " φωναξα "το πνευμα του κακου
και γω θα φυγω απο δω μεσα"
- Ποιος σε κραταει αρχηγε των συλογισμων;
  Εμπρος διαλεξε τον δρομο σου και τραβα
  Που ομως θα πας;βλεπεις;
  Αριστερα σου πεινασμενο λιονταρι μπορει να ειναι
  και με μια χαψια να δωσει τελος στην ασημαντη ζωη σου
  Δεξια πλουτη και δοξες τρανες μορει να σε καρτερανε
  Χα χα εμπρος γκρεμος μπορει να σε καταπιει
  και πισω σου
  νεραιδες μπορει να σου χαρισουν τον ερωτα και την απολαυση
  Εμπρος λοιπον .. Ελα μη φοβασαι ... Διαλεξε..
Καθισα κατω και εκλαψα .. εκλαψα πολυ ωρα
και οταν ξυπνησα βρεθηκα στον κοσμο αυτον .. στον κοσμο σου...