Παρασκευή 24 Απριλίου 2015

Η ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ ΤΟΥ ΑΦΡΑΓΚΟΥ

ανοιξιατικο απογευμα του μαη . μυρωδατο για αλλους και πληρως ερωτευσιμο . σερνω τα βηματα μου αργα , σιγανα , μονοτονα , στην πνιγηρη σιωπη που με τυλιγει .
οι σκιες των κτιριων , με τις παιδικες φωνες που ακουγοντε απο μια αλανα παραδιπλα , ανακατευοντε στην σκεψη μου , καθως αγρια μ αγκαλιαζουν οι μυρωδιες καποιου σουβλατζιδικου ...
προχτες τελειωσαν τα τελευταια μου ψιλα και χτες καποιος (δεν θυμαμαι ποιος), με κερασε μια τυροπιτα..
εφτασα . ψηλα , πανω απ την πορτα , εγραφε με ασπρα γραμματα σε μπλε φοντο , "Ο ΑΝΕΤΟΣ".
μαλιστα...
πλησιασα και κοιταξα μεσα . ενας χοντρος με μουστακι και καλοκαγαθη φατσα εψηνε σουβλακια στα καρβουνα...σηκωσε το κεφαλι και με κοιταξε χαμογελωντας γλυκα.
- καλησπερα , ειπα.
- γεια σου λεβεντη μου , ανταπαντησε..
- εχεις καμια δουλεια να κανω για κανα σαντουιτς ; ρωτησα..
με μιας το προσωπο του αλλαξε και τα ματια του γυαλισαν απο κακια...
- φυγε απο δω ρε λεχριτη , ειπε , μη φωναξω και τους γιους μου και σε κανουμε τουμπανο στο ξυλο...φυγε απο δω , ξεφτιλα της κοινωνιας..
εφυγα.
καταπια το ξεφτιλικη , την μιζερια και το νταϊλικη μου και εφυγα.
τι περιμενα ; αρχισα να φοβαμαι..αρχισα να φοβαμαι αυτο το αγριο φιδι που ξετυλιγοταν βαναυσα μεσα μου....
σιγα σιγα θα συνηθισεις , ειπε μια φτηνα δολερη φωνη μεσα μου..πως κανεις ετσι ; σαμπως ο μονος εισαι ;
αρχισα να φτηνοδικαιολογουμαι σα πουτανα!!
κλεψε , σκοτωσε αν χρειαστει..χα! δεν παει ε; καντο να παει , καντο να χορεψει στον ρυθμο σου ανοητε , ουρλιαξε μια αλλη φωνη τιποτενια μα ανελεητη μεσα μου...

στο παρκο , διπλα μου στο παγκακι , καθονταν ενας γεματουτσικος τυπος(μα τι διαλο , ολους γεματουτσικους τους βλεπω εγω μηπως ;) ... φαινοταν , ηρεμος , ησυχος , βολικος.... τι να σκεφτεται αραγε ;
μουριξε ενα στραβο βλεμμα και εβγαλε ενα κρυο σαντουιτς απο μια χαρτοσακουλα....
αρχισε να το μασαει ανορεχτα , μαλλον θαταν ξερο το ψωμι...ειχε διπλα του κι ενα μπουκαλακι νερο και ρουφουσε ωρες ωρες με παταγο...
σηκωθηκα και εφυγα...μα βαλτοι ηταν ολοι ;

η ματια μου κοκκινησε απ τον χαμο της δροσιας
και οι κρυφες μου ελπιδες
βουτηγμενες στον πονο της ιστοριας ειναι
χωνομαι , στριμωχνομαι και κυλιεμαι φιλε
υποφερω
προσπαθωντας να προσαρμοστω
στ αδικο κατεστημενο του καιρου
κοιτα
οι ανθρωποι με διαπερνανε ...αδιαφορος μοιαζω
κι ας ειναι τα χερια μου ανοιχτα σε πελωρια αγκαλια
κι ας ειναι οι νυχτες μου μυστηριακη βουλημια γεματες

εβαλα το "αναρχο" πια μυαλο μου σε διαφανη φουσκα να φαινεται
και εμαθα ολα σου τα κολπα...εγινα ισκιος των ποθων σου
αγγιξα τα πιο κρυφα σου ονειρα και τα εκμεταλευτηκα
εσβησα με μιας μεσα μου οτι καλο ειχα...αγριεψα
και επιτελους
γευτικα ηδονικα τα στεφανια σου
μπρουμητα σπαρμενος και γω , ενα μαζι σου ,
ηλιθιο σπερμα της γονιμοτητας , ενας περαστικος ισκιος
ειχα να φαω κι οταν ακομη δεν χρειαζομουν φαγητο
τι κατορθωμα!!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου