ΦΟΒΟΣ

οτι ονειρευτικα φιλε
το σκορπισα σ ενα πινακα
με αρμονικες και δυσαρμονικες γραμμες
εκει μεσα
τακτοποιησα ακομη προσεκτικα
ανθρωπων κραυγες
χναρια απ τα βηματα τους
επιθυμιες , ερωτικο τρεμουλο
και κατι σιωπηλες σκιωδεις μορφες
που σερνοντε στην πολη

εμενα φιλε
καμια ηλιου δοξα δεν με πλουτισε γιομιζοντας με δεος
καμια αυτοπραγματωση δεν με αφυπνισε δικαιωνοντας με
νωρις νωρις αιχμαλωτιστικα στον πινακα
στον νομο
που ενωνει παρον παρελθον και μελλον
στην απογνωση εκεινει πουχεις
οταν το φως του ουρανου
σε σκοταδι σε ριχνει ματαιοτητας
και στην χαρα εκεινει πουχεις
οταν το αγγιγμα σου
χαμογελο φερνει σε περιλυπους ανθρωπου

μεσα στο "δραμα" της γλωσσικης μαγειας
πολλες φορες αναρωτηθηκα
για την σημασια της λεπτοτητας , της απαλοτητας , της αγριαδας καμια φορα
τον ρυθμο εκεινο εκφρασης του ποιητικου οραματος
που τις περισσοτερες φορες εξαφανιζεται σαν ομιχλη μπροστα στον ηλιο
και η απαντηση που παντα σε βαθια σιωπη μ εριχνε , ηταν
πως τα διχως χαλιναρι αμφια αυτα
η αγαπη στα κεντησε στολιζοντας σε
με τον πονο του κατατρεγμενου , την λαχταρα του ερωτευμενου
του δυστυχισμενου τον σπαραγμο και του λατρεμενου το ονειρο

αναμεσα στην γεννηση και τον θανατο
αυτο που λεμε ζωη
ενας στροβιλισμος ειναι διχως αρχη και τελος
ομως
εσυ που μενεις υποταγμενα ακινητος φιλε μου
και τα μαραμενα βλεφαρα σου καμια επανασταση δεν τα απελευθερωνει
καλυτερα να μην ειχες γεννηθει ποτε
γιατι ο φοβος σου
θανατηφορο δηληριο για τους συνανθρωπους σου ειναι
γιατι ο φοβος σου
φωνη τυφλου ειναι σ ερημη κοιλαδα