θεριο ο κοσμος

Με το χαραμα εσπρωξα τα σκεπασματα απο πανω μου και κοιταξα γυρω.
Τι ομορφια ηταν αυτη!!
Αναμεσα σε καστανιες και μεσεδες ειχαμε φιαξει την κατασκηνωση.
Η γη ,μας ειχε στρωμενο ενα παχυ χαλι απο κιτρινα φυλλα για στρωμα.
Εριξα ξυλα στα καρβουνα και εβαλα το γκιουμι να ζεστανω νερο για τον καφε.
Σιγα σιγα αρχισαν να ξυπνουν και οι υπολοιποι.
Η θυμηση ελυσε το φρενο του μυαλου και την πηγε πισω στα παλια.
Την δεκαετια του εξηντα.Μικρο παιδι με επερνε μαζι ο παππους ,στα ιδια αυτα μερη,
να μαζευουμε ολο τον σεπτεμβρη ξυλα και να τα κουβαλαμε πισω με τα μουλαρια.
Σ ενα τετοιο σημειο καθομασταν και τοτες, με την φωτια να διωχνει το κρυο τριζοβολοντας.
-Το 16 γιε μου ,τετοια εποχη ,πηγα πρωτη φορα στη Σμυρνη να πουλησω την σταφιδα. Τι κοσμος ! τι μεγαλεια!
Στο ΚΑΙ εφαγα πρωτη φορα σοκολατοπαστα και ετρεχαν τα δακρυα μου απο ευχαριστηση.
Μετα , το βραδυ , σ ενα καφε αμαν, στου κληματσιδα ,σεκλετιστικα με μια Τουρκαλα και ερωτευτικα.Βλεπεις ,πρωτη φορα επιανα γυναικα,θολωσα.
Να μην στα πολυλογω , ο πατερας για να με "γλυτωσει", μ εστειλε στον θειο Νικο στην Περσια που ηταν σουφι.
Εκει εμαθα πολλα.
Εμαθα πως θεος ειναι ο Ενας.Ειναι αυτος που απο το τιποτες φιαχνει κατι.
Εμαθα πως το καλο και το κακο καρσιλαμα χορευουν ανταμα και το νταουλι  το χτυπαει το μυαλο ,αυτο που ονοματιζουμε λογικο.
Εμαθα ακομα να βλεπω και με τα αλλα ματια , εκεινα των πολλων κοσμων, που σε κανουν να καταλαβαινεις που πατας και που βρισκεσαι.
Δεν εκατσα πολυ.Ο πατερας αρρωστησε και γυρισα πισω.
Οι Τουρκοι τζαντιρμαδες μ επιασαν και μ εστειλαν στα μιλετ ταμπουρου, τα ταγματα εργασιας.
Εκει ηταν δυσκολα γιε μου.Πολλοι πεθαιναν καθε μερα .Ανθρωποι με υποληψη , με ησυχη πριν ζωη.
Το εσκασα με τον Μιλτιαδη και μετα απο πολλα μερονυχτα φοβισμενα απο τους τσετες που μας κυνηγουσαν ,φτασαμε στη σμυρνη και καταταχτηκαμε στον Ελληνικο στρατο.
Θεριο ο κοσμος του ανθρωπου γιε μου.Θεριο και το μυαλο του με την δικια του βολικη λογικη ,που οσο ειναι ετσι, τιποτα δεν θα μπορεσει να μερεψει και να στρωσει.

το μαγικο κασονι

Αφηρημενος περπατουσε.
Το πανηγυρη εσφιζε απο ζωη.
Φωνες ,χαχανα , τρεχαλητα και μουσικες εσμιγαν ολα παραξενα ,
σαν ενα μεθυσμενο νεαρο μουλαρι γιοματο σεξουαλικα σκιρτιματα ,
που κλωτσαει τον αερα ασυστολα.
Κουνησε το κεφαλι του να διωξει τις σκεψεις που τον βασανιζαν.
Τι κακο ηταν και αυτο που αρχισε να κοβει βολτες μεσα του;
Καθισε σ ενα κασονι και αναψε τσιγαρο.
Σκοτεινιαζε..μα ο ηλιος ελαμπε..μηπως επεσε ομιχλη;
Κοιταξε γυρω του, δεν εβλεπε και δεν ακουγε τιποτα.
Αρχισε να γερναει μαλλον.
Στο μυαλο του, σα φιδι φαρμακερο σφυριζε ο φοβος στα λυμενα δεσμα.
Τι να κανει; να αφεθει; να πεθανει τυφλος σ εναν κοσμο που πλαστικε ατιμος;
Λυτρωση , σαν απαλη βροχη σκεπασε το δερμα της μιζερης πραγματικοτητας του,
τις δυστυχιες και τις ανοητες ελπιδες του.
Εδω δεν χωραει φιλοσοφια.
Δασκαλος του η πραξη μεσα στον νομο των αντιθετων.

στο πανηγυρι

Αυτο το πανηγυρι δεν ξεκινησε καλα.
Δυο μερες εβρεχε βροντουσε και αστραφτε ασταματητα.
Πισω μου μαυρα σκοταδια που τα εσπαζε που και που καποια χρωματιστη μπλουζα καποιου που πηγαινε για τις φυσικες του ανθρωπινες αναγκες.
Απο κεινα τα σκοταδια μεσα ξεπροβαλλε και ηρθε κοντα μου.
Φορουσε σαγιοναρες ,ενα φαρδυ παντελονι ακαθοριστου χρωματος και μια ριχτη πουκαμισα που καποτε πρεπει ναταν πρασινη.
Εξυσε τ αμελετητα του ,τα τακτοποιησε και με πλησιασε χαμογελωντας.
Ηταν γυρω στα εβδομηντα.
-Γεια σου αδερφε μου
-Γεια σου και σενα
-Δυσκολο πανηγυρι ε;
-Μμμ ναι ,ειπα ,δεν βλεπεις τον καιρο
Ηταν πολυ αδυνατος και ειχε αγκαλια ενα παμπαλαιο ακορντεον
-Λοιπον φιλαρα , θα μου δωσεις μια μπυρα και ενα διφραγκο και γω θα σου πω το "γεννηθηκα για να πονω"
-Γιατι αυτο το τραγουδι; να με τσιτωσεις πιο πολυ θες;
-Καλα θα σου πω οποιο θες.Μεσα;
-Παρε την μπυρα , το διφραγκο για φαί το θελεις;
-Οχι οχι.ταπι ειμαι ,για ναχω κατι στην τσεπη.
Εσκυψε προς το μερος μου
-Τα βραδια δεν τρωω ψιθυρισε.Δεν ειναι καλο.Να , ο γιος μου ο θεοφιλος εχει μια κοιλια τεραστια.
 Βρε αγορι μου του λεω, ουτε πενηντα δεν εισαι , μην τρως τοσο πολυ.
 Ξερεις οτι στην αρχαια σπαρτη οσους ειχαν κοιλια δεν τους σεβονταν κανεις ;
-Χα!! τωρα αυτο πως σου ηρθε;
-Βλεπεις που σου εμαθα και κατι; τωρα με το διφραγκο τι θα γινει;
-οκ ,παρτο, αλλα θελω ενα τσιγγανικο τραγουδι.Το εντερλεζι..
-Αααα καλη επιλογη .. παμε..
Ειχε καλη μαγικα σαγηνευτικη φωνη.
Το πανηγυρι ηταν αδειο και ετσι αρκετοι αφησαν τους παγκους και ηρθαν κοντα.
Οι παραγκελιες πολλες και ο καθενας εδινε το κατιτις του.
Ο βρωμικος δρομος εγινε πιστα, που ανθρωποι ολων των ηλικιων εβγαζαν τον νταλκα τους.
Η ωρα περασε και αρχισαμε ολοι να μαζευουμε σιγα σιγα.
-Βλεπεις ; εκανε ο καινουριος φιλος μου κουδουνιζοντας την γιοματη ψιλα τσεπη του.
Εχεις καλο χερικο.Τωρα να φυγω γιατι εχω δεκαπεντε χιλιομετρα περπατημα μεχρι το χωριο.
Το ξημερωμα θα ειμαι σπιτι να χουφτωνω την γρια.

Αυτη την εποχη
καμια ιδεολογικη σεμνοτητα
μητε ιδεολογικη ταραχη
μπορει να βολεψη το μεσα μου
Κοιταξε με
καυχιεμαι σα χορτατος θεατης
και τρεφω αυταπατες
γι αυτον και τον αλλο κοσμο.
Χα! ο διαβολος χαμογελαει
και μου ανοιγει την αγκαλια του
Δυνατο παθος
σα φαναρι σ ολοσκοτεινο δρομο
οδηγει τα ποδια και τον νου

Η ΜΕΓΑΛΗ ΓΙΟΡΤΗ

Συγκεντρωμενος
γυρω απ την καυτη φλογα
του μαγικου θεαματος
Ο ποιητης
σπρωχνει μακρια το ανυποφορο νοημα
και με αλχημικη δηθεν τυχαια αποφαση
ανακαλυπτη
την σχεση εμπνευσης και εσωτερικης δυναμης
Το αληθινο και το μαγικο
φυλακιζοντε σ ενα τραγουδι
στο κεντρο του αορατου κλοιου
μακρια απο την οραση
Η συνταγη του Μαγου
που εχει παντα τον τελευταιο λογο
δες
αποκαλυπτη τον αληθινο κοσμο
μακρια απ τους τυφλους που περιφεροντε ασκοπα
"Ονειρο"
που αγνοει τον συμβατικο φοβο
ακτινοβολει στην υλη η χανεται σε παραξενες σκιες
σπαζει το κελυφος μεγαλων Ιδεων
δειχνοντας σ αυτον που ζει εξω απ τα τειχη το θεαμα

Ο αφυσικος ρυθμος του τυμπανου
διωχνει την ομιχλη της γηινης δοξας
γλιστραει μακρια απ την γιορτη της οφθαλμαπατης
μακρια απ την ατελη αντανακλαση των θραυσματων
με αλχημικη υφη
τρεφει σχηματα απ την ουσια του ονειρου
ανοιγοντας την πορτα
στο μεγαλοπρεπεστατο παραμυθι του κοσμου

Η γιορτη ξεκινησε
μπροστα σου
για χαρη σου

Αδαμαστος

Γαληνιος φευγω
Αδαμαστος

Γιοματος δικαιωματα λανθασμενων δρομων
που πιστευα πως οδηγουν στην ευτυχια
με μια παραξενη στοργη για τα σφαλματα μου
διαθεσιμος σε καθε "ευγενικο" πειρασμο της ζωης
εζησα

Ηρθα σαν αξιοθρηνητος μισοκοιμισμενος κατακτητης
καβαλα σ ενα δυστροπο μεθυσμενο μουλαρι
που ολο προσπαθουσε να με δαγκωση
ομως ξυπνησα
και με σταθερο χερι
οδηγησα την σβησμενη μου ψυχη
στην αναγεννηση της

Τι ειμαι ; μια παροδικη εκσταση ;
ενα απλωμενο ριγε σωβρακο
που τρεμουλιαζει στο φυσημα της αυρας ;
μηπως ενα ολεθριο "στοργικο" φιλι στο μετωπο;

Καπου σε εχω ξαναδει

Εδω που εφτασες
δεν υπαρχει γυρισμος γιε μου
μητε μετανοια
Κοιτα να παλεψεις καλα
και ξεπερνωντας τις θλιβερες φιγουρες
πατα στην ελευθερια της
βαλε το κεφαλι σου στην αγκαλια της
και αστην να καθαρισει το αιμα
Αυτη ξερει
"καπου σε εχω ξαναδει"
θα σου ψιθυρισει στο αυτι
και με ευγενικη βαθια οικιοτητα
θα βγαλει τ αγκαθια
τ αγκαθια της

Ενας τυφλος σταυρωθηκε

Μεταμφιεσμενες σ ευχαριστηση και αγαπη
γοητευτικες "αμαρτιες" τον εφθειραν
τον γεμισαν λογια
προσωρινα πραγματα αδεξια
Η μοιρα του τον οδηγησε σαν υπνοβατη
τον εκλεισε στην φυλακη
τοιχοι της ενα κρανιο με δικια του θεληση
γιοματο αυτοδιαψευση και προδοσια
Δες , ονειρευεται , εχει και οραματα
ελπιδες που δεν επρεπε να εχει του καινε το μυαλο
απελπισιες τον τυφλωνουν
καθως μεταμορφωνεται σε λαθος σε μια παρεξηγηση
Ταραγμενο ξυπνημα μπερδευει τις αισθησεις
με φτηνα τεχνασματα δημιουργει δολωμα
που του φερνει δακρυα και κοκκινιζει απο ντροπη τα μαγουλα
τον κανει να νιωθει σα μικρο κοριτσι που το μαλωσε αδικα ο δασκαλος
Στα ματια του
ενας τυφλος σταυρωθηκε
ακολουθωντας αυστηρα την εντολη
να οδηγησει ολους τους αλλους τυφλους στην κολαση

το ματι του αετου

Πηρε να νυχτωνει οταν κατηφορισα την πλαγια του αφηνιασμενου αλογου
προς το στραβο ποταμι.
Το φεγγαρι σα μικρος ηλιος αρχισε να φωτιζει τα παντα.
Βρηκα ενα καλο σημειο και αφησα τα πραγματα μου.
Ολα γυρω μου σε μαγικη ομορφια τυλιγμενα μοσχομυριζαν υπεροχα.
Καμια λυπη και κανενας φοβος για το αυριο δεν θα αφηνα να ταραξει την ευτυχια μου.
Αυτες τις μερες την ειχα γραπωσει καλα,αν και γνωριζω πως τιποτα πιο φευγαλεο απ την ανθρωπινη ευτυχια δεν υπαρχει.
Αρχισα να μαζευω ξυλα για την φωτια.Σαν ανασες οι μερες περνανε γρηγορα...
Γλιστρησα και επεσα τρια τεσσερα μετρα σε μια τρυπα διπλα σ εναν βραχο.
Εβγαλα τον φακο και κοιταζοντας γυρω διαπιστωσα με ανακουφηση οτι μπορουσα να σκαρφαλωσω.Εκανα να πιαστω και να βγω οταν το ματι μου επιασε ενα αλλο ανοιγμα γυρω στο ενα μετρο διπλα μου.
Ετσι βρηκα την σπηλια.
Ηταν μεγαλη.
Κουβαλησα ξυλα και αναψα φωτια.
Στους βραχους γυρω μου εβλεπα αμυδρα καποιες ζωγραφιες και στα ποδια μου ο βραχος ηταν μαυρισμενος απο παλιες φωτιες.
Καποιοι καποτε πρεπει να χρησιμοποιουσαν τον χωρο σαν κρησφυγετο η κατοικια.
Κομματια απο ξυλα και σκουριασμενα μεταλικα αντικειμενα ηταν ριγμενα παντου.
Στο βαθος ακουγοταν το μουρμουρητο ρυακιου.
Απεναντι μου ενα τεραστιο ζωο ηταν στην τοιχογραφια.Μαλλον ταυρος. Ειχε ενα τεραστιο κεφαλι με κερατα.
Εμοιαζε να με παρακολουθει.
Καθισα σε μια πετρα και ακουμπωντας στον τοιχο εκλεισα τα ματια μου.
Ποιοι εισασταν ; που πηγατε ; τι εμεινε απο σας ;
Αρχισε το μυαλο μου να γενναει φαντασματα και σκεψεις εβραζαν μεσα μου ανυπομονες.
Μετα ενοιωσα πολυ μακρια απ τον εαυτο μου.
Εβλεπα καθαρα εναν ανθρωπο καθισμενο στην πετρα,που ηταν αυτο που τον εκαναν οι πραξεις του.
Ειδα την ψυχη, περα απ τις επιχρυσωμενες ψευτιες.
Πεταξα ψηλα και με το ματι του αητου ειδα πεντακαθαρα τον κοσμο.
Ξεπερασα την αδιακοπη ασβηστη διψα για τον ουρανο
και αντιληφτηκα την ψευτια της "Αληθινης ορασης".

Απλοϊκος και λιγο κουτος
δεν μπορεσα να καταλαβω ποτε την σοφια
μητε την τελειοτητα των θεων
Ατελης , σαν μεσα σε ομιχλη παντα η σκεψη μου
με αφηνε ελευθερο
να βλεπω αυτα που το ματι δεν βλεπει
ν ακουω αυτα που τ αυτι δεν ακουει
και να πιανω αυτα που το χερι δεν μπορει να πιασει

Αιωνια ευθυνη

"Αιωνια ευθυνη" το λενε,αυτο
που μ ομορφα λογια τον ξεγελασε
το νομιζε φωτια μα ηταν πετρα
που η σφενδονα του δαυιδ
την πεταξε πιο μακρια απ τον γολιαθ
εκει που δεν εχει τιποτα

Με απλωμενα χερια
εψαξε εναν χριστο διχως ιουδες ,διχως ανασταση
Δεν ηθελε να πεθανει
Ουτε τοση αγαπη ηθελε
Ηξερε ν αγαπαει
Δεν του χρειαζονταν η επιπονη γνωση του πεπρωμενου
Ουτε τα καρφια ηθελε
Δεν ηθελε να ειναι λαγος που γενναει λαγουδακια
για τις ορεξεις του κυνηγου

Κλαιει
Στην αεναη υπουλη ανακυκλωση του κυκλου
πενθιμη μονον καμπανα ακουει

Η ΣΥΣΚΕΨΗ

ολα τα προσωπα μαζεμενα σε εκτακτη συσκεψη...
με τον απολογισμο εισπραξεων και θυματων στο τραπεζι ,
ακομη και της χτεσινης μερας.
τι κανω αληθεια εδω;
τα ματια μου καρφωνοντε στον απεναντι πινακα. ΥΠΕΡΟΧΟΣ.
μια κοπελα στα λευκα μαζευει μαργαριτες μεσα στην γαληνη καποιου απογευματος...
εχει ομορφους πινακες το δωματιο.
λεξεις με προσπερνανε , σαν ξενες , λες και ειμαι σε καποια ταινια...
πως θα χτυπησουμε ;
πως θα ανατρεψουμε αυτους που δηθεν νομιμα κοιταζουν να μας καταβροχθισουν ;
πια τακτικη πολεμου θ ακολουθησουμε ;
στο τραπεζι διαφορες αποψεις...
διπλωματια...βια...
εξαφανηση η πλησιασμα και λαδωμα ισχυρων πολιτικων προσωπων...
τρομοκρατια...βομβες , μακελειο...θανατος...αιμα , αιμα , αιμα....
το πρωτευων να μεινει αθικτη η οργανωση...
τι εχουμε; που βρισκομαστε;
με τα καυτα ημερησια προβληματα στο τραπεζι κοιταζομαστε και αρχιζουμε...
τιποτα δεν θα μεινει στα λογια...
οι αποφασεις γρηγορες και τα μετρα περνοντε..
οι πινακες ειναι μοναδικοι..
μμμ!! σας τοπα ε; ο χωρος μυριζει δερμα , πανακριβος..
εδω , στο παχι χαλι του δωματιου , στα ζεστα χρωματα των καναπεδων ,
στις ανετες πολυθρονες , μεσα στον καπνο των πουρων και των τσιγαρων ,
οι αποφασεις δεν μοιαζουν φρικιαστικες..
η βια , ο θανατος , το αιμα , μοιαζουν μακρινα , χανοντε μεσα στην ομορφια..
η "συσκεψη" τελειωσε...
προσωπα πετρωμενα , αποφασισμενα , οπλισμενα με δυναμη , εφοδιασμενα με πλανα , υποδειξεις , διαταγες , ξεκινουν την φρικη τους....
στην μεγαλη αιθουσα μπαινουν οι καθαριστριες.
γιαυτες , ο χωρος βρωμαει χνωτα και ο αερας ειναι δυσοσμος...
ξεσκονιζουν , ξεβρωμιζουν , ανοιγουν παραθυρα πειραζοντας η μια την αλλη..
παραξενα , ο καθαρος αερας καθαριζει και τα λογια , τα σκορπαει ....

ισως εβαλα το ποδι μου στην πορτα, ομως δεν μπηκα.
οδευω για την εξορια..
μια φωνη απ της πολλες ειρηνες , σειρηνες , δες ,
σαν μαγικος αυλος με τραβαει..
μονος πριν , μονος και τωρα ,
απλωμενο το ριγε μου σωβρακο στον ανεμο , παντιερα ,νικης σημαια.

ΣΑΛΕΜΕΝΟ ΜΥΑΛΟ

Το χιονι ξεπερασε το ενα μετρο.Συνεχισε να τριγυριζει γυρω μου πυκνο.
Αναψα δυο φωτιες και καθισα αναμεσα τους.
Το μυαλο μου αρχισε να παιζει παραξενα παιχνιδια.
Στροβιλιστικα σε διαπλανητικα διαστηματα ,εκει που ο ανθρωπος δεν ειχε εμφανιστει ακομη.Εκει που η γη δεν ειχε διαμορφωθει ,ηταν ενα πυρακτωμενο συννεφο.
Με πυρετικο χερι αγγιξα τους ατμους .  Το σωμα μου μικρο σα κοκος αμμου,  εξαερωνεται , γινεται ενα με τους ατμους, αναλαφρα  χαραζει στο απειρο την φλογισμενη του τροχια.
Οπως κι εσυ,εζησα φιλε μου.Χαρηκα ,δυστυχισα ,ξεγελασα ,ξεγελαστηκα ,αγαπησα και αγαπηθηκα.
Τωρα , τιποτα δεν ζηταω πια απ τους ανθρωπους.
Η αφελεια πως εχω ανακαλυψη την αληθεια απο καιρο με αφησε και δεν θελω πια να συζητησω τιποτα γι αυτην.
Δες,αδυναμος,με την ψυχη μου σιωπηλη να καρτεραει το επομενο ταξιδι, βαριες καταντησα τις μερες και τις νυχτες ατελειωτες.
Μην κανεις το λαθος και με παρεις για απερισκεπτο και απελπισμενο φιλε, κανενα πτωμα δολοφονημενου δεν πεταω στην αυλη σου μπερδευοντας σε.
Προσπαθουσα παντα το τρομαγμενο σαλιγκαρι σου να βγαλω απ την κρυψωνα, μερικες φορες με φωνες σαν αγριεμενος δερβισης και αλλες παλι βαζοντας πιπερι στα ματια να χυνω ποταμια δακρυα για να με πιστεψεις.
Τωρα ολα αυτα τελειωσαν.
Κοιταζω γυρω το σκοταδι που απλωνεται σιγα σιγα .
Ειναι η ωρα των σκιων.
Ψιθυροι γεμιζουν το σαλεμενο για τους ανθρωπους μυαλο μου.
Χερια μ ανυψωνουν απαλα οδηγωντας με στην στολισμενη βαρκα που εφτασε στην ακτη μεγαλοπρεπα.
Δεν υπαρχει κρυο,δεν υπαρχει χιονι και το βουνο χαμηλωσε υποτακτικα.
Ευχαριστω για την τιμη.