ΣΑΛΕΜΕΝΟ ΜΥΑΛΟ

Το χιονι ξεπερασε το ενα μετρο.Συνεχισε να τριγυριζει γυρω μου πυκνο.
Αναψα δυο φωτιες και καθισα αναμεσα τους.
Το μυαλο μου αρχισε να παιζει παραξενα παιχνιδια.
Στροβιλιστικα σε διαπλανητικα διαστηματα ,εκει που ο ανθρωπος δεν ειχε εμφανιστει ακομη.Εκει που η γη δεν ειχε διαμορφωθει ,ηταν ενα πυρακτωμενο συννεφο.
Με πυρετικο χερι αγγιξα τους ατμους .  Το σωμα μου μικρο σα κοκος αμμου,  εξαερωνεται , γινεται ενα με τους ατμους, αναλαφρα  χαραζει στο απειρο την φλογισμενη του τροχια.
Οπως κι εσυ,εζησα φιλε μου.Χαρηκα ,δυστυχισα ,ξεγελασα ,ξεγελαστηκα ,αγαπησα και αγαπηθηκα.
Τωρα , τιποτα δεν ζηταω πια απ τους ανθρωπους.
Η αφελεια πως εχω ανακαλυψη την αληθεια απο καιρο με αφησε και δεν θελω πια να συζητησω τιποτα γι αυτην.
Δες,αδυναμος,με την ψυχη μου σιωπηλη να καρτεραει το επομενο ταξιδι, βαριες καταντησα τις μερες και τις νυχτες ατελειωτες.
Μην κανεις το λαθος και με παρεις για απερισκεπτο και απελπισμενο φιλε, κανενα πτωμα δολοφονημενου δεν πεταω στην αυλη σου μπερδευοντας σε.
Προσπαθουσα παντα το τρομαγμενο σαλιγκαρι σου να βγαλω απ την κρυψωνα, μερικες φορες με φωνες σαν αγριεμενος δερβισης και αλλες παλι βαζοντας πιπερι στα ματια να χυνω ποταμια δακρυα για να με πιστεψεις.
Τωρα ολα αυτα τελειωσαν.
Κοιταζω γυρω το σκοταδι που απλωνεται σιγα σιγα .
Ειναι η ωρα των σκιων.
Ψιθυροι γεμιζουν το σαλεμενο για τους ανθρωπους μυαλο μου.
Χερια μ ανυψωνουν απαλα οδηγωντας με στην στολισμενη βαρκα που εφτασε στην ακτη μεγαλοπρεπα.
Δεν υπαρχει κρυο,δεν υπαρχει χιονι και το βουνο χαμηλωσε υποτακτικα.
Ευχαριστω για την τιμη.