Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2016

Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ

Αποψε , ο ουρανος διχως συννεφα, ιδιαιτερα φωτεινος
μπερδεψε εναν κοκορα λιγο πιο κατω,
που βγηκε ολο παθος σοβαρος σοβαρος να λαλησει την χαραυγη..
Ετσι ξαφνικα ,σηκωθηκε ενα απαλο μα παγωμενο αερακι,
χτυπησε την λαμαρινα και ανακατεψε τις φυλλωσιες,
ξυπνησε δυο σκυλια,
το ενα στην μια ακρη της γειτονιας και το αλλο στην αλλη,
που αποφασισαν τωρα νυχτιατικα εξ αποστασεως να λυσουν τις διαφορες τους
γαυγιζοντας ολο και πιο δυνατα
ξυπνησε το καθενα  τους υποστηρικτες του
που αρχισαν και αυτοι να ουρλιαζουν ασταματητα..

Σαματας μεγαλος σαρωνει την γειτονια...
Ο κοκορας , μπερδεμενος ακομη και μεθυσμενος μεσα στην ομορφια του
συνεχιζει να βροντολαλει...

Σκιες σαλευουν μεσα στην νυχτα ,χορευουν,
μα εγω ,συμαζευω το μυαλο μου στου λογικου την εξαρτηση ..

Κατι λαμπυριζει στο βαθος ,μια φωτεινη χαρακια σκιζει τον ουρανο..
Απ το πουθενα αρχιζει  να σταζει σταγονες.
Γινοντε βροχη.
Ο αρμονικος της ρυθμος ηρεμει τα "πνευματα",
καθησυχαζει την ταραγμενη θαλασσα του νου
και ταξιδευει την ψυχη σε ξεχασμενους μαγικους κοσμους.

Ολα γυρω μου ειναι ποιημα ..

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2016

THE ART OF PHOTOGRAHY

     

χαμογελασες αχνα.Οπως το χαμογελο
στην θαμπη φωτογραφια του  '86.
Μιλουσες βαθεια , γλυκα.
Ρυτιδες φαινονταν στο μετωπο σου
και ευγενικη θλιψη γεμιζε τα λαμπερα σου ματια.
Το φως του ηλιου κρυφτηκε.Ντραπηκε
δεν μπορουσε ν αντικρυζει αυτο το βλεμμα
αυτη την συμφορα που εσπειρε
το "ζωογονο" φως του.
και εσυ εκει
με το πικρολαμπερο χαμογελο σου
αυτο που με κανει ν αναπολω τα περασμενα...
καπου...καποτε...

ας μεινουμε ανθρωποι ελεγες
τουλαχιστον μεχρι να ξημερωσει...

τωρα
κοιταξε μας
βαριες προσδοκιες καινε τα ματια
και η αναγκη
χα! κανει μεθοδικα κινησεις γυμναστικης...

ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ

φανταχτερες ωρες , προσπαθουν να δημιουργησουν απελπισμενα
καποια γλυκια αισθηση μεσ την ηλιθιοτητα.
υστερικες στιγμες , χαιδευουν σαν αγερας τις εντυπωσεις.
η ψυχη "μοχθηρη" , μεθυσμενα κοιταζει γυρω χωρις να βλεπει.
μεσ το μυαλο μου , διαφορες μεσαιωνικες θρησκευτικες μουσικες μουσικες
και πρωτογονες ζωγραφικες συνθεσεις.
ειναι σα να χορευω ολομοναχος στην μεση μιας τεραστιας πιστας
τιναζοντας το κορμι μου περα δωθε.
τυφλωμενος κραυγαζω θριαμβευτικα.
με κομμενη την ανασα απ το τρεξιμο , φτανω στο τερμα.
εκει , ενας υπερβολικα καλοντυμενος μουστακαλης κρεμανταλας
με περιμενει αυστηρος...

να τα συνορα , μα κατι λειπει απ το διαβατηριο.
ο φοβος μου σφιγγει τον λαιμο , καθως ξαναγυρναω πισω στο σκοταδι.
ειναι σαν ενα τεραστιο παγωμενο φιδι
νωχελικα να κουλουριαζεται μεσα μου...

ΑΤΖΕΜΠΑ

η ομοιοτητα της μοιρας μας ισως , ισως παλι η μελαγχολια αυτη και η διψα του ακατανοητου που γοητευει την ψυχη μας , ποιος ξερει; μπορει και το ανακατεμα της οργης με την ικεσια , μας εφεραν ολους εδω , σ ενα μουρλο ανακατεμα ασπρου και σκουρου.
εκκλησακι , αγιου νικολαου (μεγαλη η χαρη του) , καπου αναμεσα στην λαρισα και την καρδιτσα (ξεχασα πως λεγεται το χωριο , βεσενος , βελενος , καπως ετσι).
σαββατο 8.05.2010 και απ το πρωι καταφθανουν τσιγγανες με τα χιλιοχρωμα ρουχα τους . μεγαλες γερασμενες πια που πηγαινοντας στα γονατα προσδοκουν την εκπληρωση στο ταμα τους , ροδομαγουλες και τσαχπινες νεες , κουνιστες και λιγιστες ,παντρεμενες γιοματες ζωνες με λιρες , δωρο της πεθερας και τσιγγανοι με σκληρα προσωπα , αλλοι ασκωντας υπερμετρη γοητεια με τα θαυμασια χαρακτηριστικα τους και αλλοι αγριοι ασυμβιβαστοι μ αυτο που αναγκαστηκαν να ζουν.
ολοι σιωπηλοι , τραβουν προς το εκκλησακι , για ν αναψουν ενα κερι στον αγιο τους , τον αγιο νικολα τους , οπως λενε. μονο τα παιδια , χρωματιστα ντυμενα και λιγοσαρκα(ρε παιδια , δεν ειδα ενα χοντρο τσιγγανακι) να τρεχουν πανω κατω ουρλιαζοντας και παιζοντας στην αιωνια μητρικη τους γλωσσα.
και εγω; χα! τι κανω εδω; "πρωτο τραπεζι πιστα" στηνοντας το παγωτατζιδικο (φραγκοφονιας γαρ) ηρθα να τους ξεδιψασω και να τους ταισω , με το αζημιωτο βεβαια...ομως , οι εικονες με πλανεψαν... διοτι κυριες και κυριοι , δεν μπορει , με ολα αυτα τα σπουδαια που γινονταν γυρω μου εγω να εργαζομαι...
ετσι λοιπον , καλυψα την τσιγκουνια μου για λιγο και προσπαθησα να μπω μεσα στα πραματα , αφηνοντας την σκλαβα των 50 ευρω να καλυπτη την αισχροκερδια μου...
αριστερα απ την "αστραφτερη" καντινα ΜΟΥ , σ ενα τεραστιο κατεβασμα γεματο δεντρα , χιλιαδες γυφτοι εστησαν τα τσαντιρια και την στρωματσαδα τους. αλλοι χαρακτηρες αυτοι.
οχι δεν θα σχολιασω.
δεν θελω γι αυτους να πω κατι..αγρια μοιρα καραδοκουσε παντα πανω απ τα κεφαλια τους...
το μονο που θα πω , ειναι πως ειχαν τα ταματα μαζι τους , συνηθως μικρα αρνακια , που τα πηγαιναν στην εκκλησια και το βραδυ τα εσφαζαν...
η χτεσινη νυχτα , ηρθε γεματη μαγεια...ησυχα , απαλα...καποιες ξεχασμενες φωνες παιδιων , λιγα παραπονιαρικα κλαματακια , και αρκετα καλοτροπα βελασματακια την εκλεισαν ,βυθιζοντας αθλια και μη πλασματα στον υπνο...
το πρωι , σηκωθηκα 5.30 ... καποιες φωτιες ηδη ειχαν αναψει , με το μαυρισμενο τσουκαλι επανω τους...αντρε και γυναικες σηκωνονταν και τεντωνονταν σιγα σιγα , διωχνοντας την υγρασια και την θολουρα της νυχτας απο πανω τους...
η σημερινη νυχτα δεν ηταν ετσι...μπηκε βιαια..σκληρα... με μουσικες και τυμπανα να τρεμουλιαζουν τον χωρο...
ομως
καποια στιγμη εμαθε και αυτη , προσαρμοστηκε , αρπαξε τον ρυθμο και εγινε ενα μαζι του..
και το πανηγυρι ξεκινησε....
ολοι ξερετε τι εννοω ... ο χορος ειναι μεσα τους...και αρχισε να βγαινει...

τα βραχιολια χτυπουν , η φουστα ανεμιζει
η ατζεμπα χορευει
ουρλιαζουν τα πληθοι , πανικος...
αδεξια γυρισματα (δικα μου) σιωπηλη υποταγη
αρρυθμη τρελη αναπνοη..
χορεψε μικρο μου , χορεψε μωρο μου
πιες και τραγουδα γυρω απ την φωτια...
τα χειλη ανοιγουν λογια δεν υπαρχουν
εκστασιαζει ο τρελος σου ρυθμος..
τα ματια σου ειναι ολος ο κοσμος
η ψυχη σου παρθενος χορος..
χορεψε μικρο μου , χορεψε μωρο μου
πιες και τραγουδα γυρω απ την φωτια...


ΤΟ ΛΑΓΟΥΔΑΚΙ

ησυχια απλωθηκε , καθως το μουγκρητο καποιας μηχανης , εσβησε στην στροφη.
σουρουπωνε ... βγηκα σιγα σιγα και προσεκτικα απ την κρυψωνα , και καθως τιποτα δεν φανηκε γυρω μου αρχισα να περπαταω μ ανταρτικο τολμηρο βημα...
αριστερα μου , το απαλο αερακι , κουνουσε ανεμελα τα φυλλα μιας αγριοκυδωνιας και απο καπου ψηλα ακουστηκε το θλιβερο καλεσμα ενος γερακιου , που πετουσε αργα , στο φοντο ενος λευκου ακομη φεγγαριου , που βγηκε προωρα...
ιουνης , μηνας θεριστης , γιομιζουν οι ανθρωποι τα χωραφια να θερισουν το σταρι..
οι ανθρωποι...χμ!!οντα που εφιαξαν την ζωη τους τοσο αστεια , που δεν αφησαν κανενα περιθωριο...
αλλου πεινανε , αλλου αλληλοσκοτωνοντε , αλλου τσακιζουν γεματοι υπερμετρη αλλαζονια ο ενας την ψυχη του αλλου...
μετα απο ωρες , σαν εφτασα στο μικρο χωριο , το σκοταδι ειχε πια απλωθει πυκνο και καμια σκια φωτος δεν ταραζε την ηρεμια...
δεν ειχα ξαναρθει εδω...αλλα δε μπορει καπου θαβρισκα κανα κοτετσι με τρυφερα κοτοπουλακια..
χτυπησα τα δοντια μου...μμμμ!!! ενιωθα τοσο δυνατος...και "πανεξυπνος" φυσικα , αφου ειμαι αλεπου...
ξαφνικα ειδα μιαν μεγαλη σκια στην ακρη του μονοπατιου....ηταν μια τεραστια κουκουβαγια που μου εκλεινε τον δρομο...
- γεια σου κυρα κουκουβαγια , της ειπα...
με κοιταξε παραξενεμενη και εκπληκτη...
- ε , δεν ειμαστε καλα , ειπε..που πας , μικρο ζουμερο λαγουδακι;
- μωρ τι μας λες ; ειπα αγριεμενος...δεν βλεπεις πως ειμαι μια μεγαλη δυνατη αλεπου ;
παω για κανα κοτετσι..εσυ ; ψαχνεις κανα λαγο;
- μολις τον βρηκα , ειπε , μικρο και ζουμερο...
εβγαλε τα νυχια της και μου ορμησε με μανια..
ρε δεν ειμαστε καλα , σκεφτηκα...εκανα να βγαλω τα νυχια μου και ειδα κατι αστεια μικρα νυχακια , ανοιξα το στομα να δειξω τα κοφτερα δοντια μου και τα ενιωσα μηδαμινα και τρισαθλια...μα !!! αληθεια ελεγε λοιπον ; ειμαι ενα ανοητο μικρο λαγουδακι ;
εκανα να τρεξω μακρια και ενιωσα τα νυχια της να μπηγοντε στην πλατη μου...σα φωτια μ εκαψαν...
στριφογυρισα και της ξεφυγα...
ορμησα πλαγια και χωθηκα βιαστικα σε μια σωληνα στενη που για καλη μου τυχη βρεθηκα εκει..
μα λαγος ειμαι γαμωτο ; λαγος ;
τοτε θυμηθηκα τα λογια του πατερα λιγο πριν το σκασω απ το σπιτι..
"αυτο το παιδι να το προσεχεις..παραξενο μας βγηκε...ολο προσπαθει να γρυλισει λες και ειναι λυκος"....

ΟΙ ΘΟΡΥΒΩΔΕΙΣ ΑΚΑΔΗΜΑΙΚΟΙ

νυχτα
εδω στο χωριο αυτο
ο κοσμος μαζευετε νωρις σπιτι
αδειοι οι δρομοι
ενα κοπαδι αδεσποτα κοπροσκυλα τους κατακτησε
σαν τους "αλητες" βγηκαν περιοδια
περνανε και απ τον δικο μου δρομο αγριογαυγιζοντας
λες και ειναι εφηβοι  τσακωνοντε μεταξυ τους
το φως του φεγγαριου καλεσμα γιαυτους μα και για μενα
σταματησαν σαν με μυριστηκαν
ηρθαν κοντα
σιωπησαν παραξενεμενοι
αρκετη ωρα εμειναν ετσι απλα να με κοιταζουν
οταν βαρεθηκαν
πηγαν πιο κατω να περιγελασουν ενα μαντρωμενο σκυλι
και αυτο αγριεψε ανταποδιδοντας
ΕΠΕΙΔΗ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΕΙΜΑΙ ΜΑΝΤΡΩΜΕΝΟΣ ειπε λυσσασμενα
ομως
κανεις δεν το πιστεψε
ξαφνου
μια ντουφεκια ακουστηκε εκει κοντα τους .... μπαμμμμμμ ....
ο ηχος ξεπερασε το γαυγισμα τους
σιωπη
απομακρυνθηκαν φοβισμενα
τωρα ολοι και ολα ηρεμησαν

η ελευθερη μαρτυρια ,κυριες και κυριοι , της ανθρωπινης κρισης μου
γι αυτους τους θορυβωδεις "ακαδημαϊκους"
εβαλε πολυ ψυχραιμα την "ευφυια" μου σ ενα τσουβαλι παγο..
ξεφυλλισα αργα και προσεκτικα της αναμνησεις μου
εχοντας την γιορταστικη πεποιθηση  του ανωτερου οντος
ομως
πουθενα δεν βρηκα , ουτε αναγνωρισα δυστυχως
την ελευθερια που πηγαζει απ την ψυχικη αξιοπρεπεια
παρα μονον την αρρωστημενη και οκνηρη ανθρωπινη ευσπλαχνια ειδα να ξεπαγιαζει στο κρυο
στην πιο αξιολυπητη μορφη της...
ετσι λοιπον λιμνασα παλι , μεσα σε υποχρεωτικη υπομονη
βουλιαζοντας σε ληθη
μη και η διχονοια μου  με την ζωη ΑΥΤΗ
τρανταξει λανθασμενα τον κοσμο...

GEFAERTE



δεν κλεινουν τα βλεφαρα , και οσο δεν σταματαει η καρδια
δεν σταματαει η ψυχη και ο νους να σε ψαχνουν.
εφυγες
και γω απλωνω το χερι μου , μα πιανει κενο
αγριευω τοτε , και καθως ψαχνω την ζεστασια σου να βρω
φευγει ο υπνος , θλιβεται ο μορφεας , παει αλλου
δεν αντεχει τον πονο μου..
τσιμπαει το κρεβατι , στριφογυρναω και παρακαλαω τον νου να σταματησει , αλλα....
λατρευω την λεξη GEFAERTE (ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ) ,
απειροι ανθρωποι την προφεραν χιλιαδες χρονια με εμπιστοσυνη ,
για μενα εκει ειναι ΟΛΑ ,αγαπες , αγωνιες , επιθυμιες ,ποθοι και παθη...
τωρα , κοιταξε με , να σωπασω θελω παγιδευμενος ,
ομως ,
η αναμνηση του φιλιου σου αντι να ερημωνει την πεινα της ψυχης μου
σε κανει συντροφο παντοτινο
και ας το φριχτο τιμημα
ειναι το σφυροκοπημα μου σε τειχο παγερης σιωπης..

Ο ΟΜΟΡΦΟΣ

γυρισα κατα τις 2.30 ,μπορει ναταν και 3 τα ξημερωματα,
δεν θυμαμαι καλα..
ηταν μια καλη βραδια..μμμ περασα καλα..
βολτα με την καλη μου
κανα δυο ποτακια και ομορφη μουσικη..
ειμαι 23 χρονω...
ποσα χρειαζεται ο ανθρωπος για ναναι καλα;
ασε ρε τα υπαρξιακα σου..ειπα στον εαυτο μου..
οι αισθησεις σου στο φουλ...μμμ!! ολα ειναι ομορφα
μη χαλιεσαι..
πηγα στο δωματιο μου σιγα σιγα
μη ξυπνησω τους γονεις και την μικρη μου αδελφη..
εκει
εκανα να βγαλω το τζην..σκαλωσα
και εκανα πισω πισω σκυμενος..
αχα τα καταφερα τοβγαλα το ρημαδι..
εκανα να σηκωθω και χτυπησα στην κοχη του ανοιχτου παραθυρου
στην μεση
ακριβως στην σπονδυλικη στυλη..
ο πονος μουκοψε την ανασα..
τι βλακας..
μα δεν προσεχω καθολου;
νευριασα..μετα ενοιωσα καπως
και επεσα χανοντας της αισθησεις μου..

οταν ανοιξα τα ματια
ειδα ασπρους τοιχους και κατι παραξενα μηχανηματα..
απο καπου εφτασε η φωνη της μανας στ αυτια μου..
μα τι λετε γιατρε..ειναι δυνατον;
η φωνη της τρεμουλιαστη και κλαμμενη..
δυστυχως κυρια μου...θα μεινει παραλυτος
απ την μεση και κατω..

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΟΝ


πηρε τον στυλοκαι αρχισε να γραφει..
- ο ανθρωπος ειναι κοινωνικο ον και παντα χρειαζεται αλλους ανθρωπους κοντα του. ακομη χρειαζεται καποιον συντροφο να γεμιζει τις αδειες μερες του...
το κοιταξε καλα καλα , μα κατι δεν του αρεσε . εσχισε και πεταξε το χαρτι παιρνοντας ενα καινουριο απ το πακο διπλα του..
ακου να γεμιζει τις αδειες μερες του..πφ!
εστρωσε το χαρτι , πηρε τον στυλο , σκεφτηκε μια στιγμη και αρχισε..
- ο ανθρωπος ειναι κοινωνικο ον και οσο πιο γρηγορα το καταλαβει τοσο το καλυτερο γι αυτον . μπορει ομως καποιες φορες...
ακου τοσο το καλυτερο γι αυτον..πφ!
τσαλακωσε το χαρτι και το πεταξε στο καλαθι με τα σκουπιδια...
πηρε λιγα φυστικια απ την κουπα διπλα του και αρχιζοντας να τα μσαει  , εστρωσε ενα αλλο χαρτι , κοιταζοντας το προσεκτικα..
εσυ δεν θα μου γλυτωσεις  , σκεφτηκε..
κοιταξε καλυτερα και τοτε ειδε την κιτρινιλα επανω δεξια στην γωνια που λερωνε τ ολολευκο χαρτι . θα εγινε απ το χερι του που ειχε πιασει τα φυστικια...
τσαλακωνοντας το , το πεταξε κι αυτο με καποιον θυμο . πηρε και την κουπα με τα φυστκια και την εβαλε πιο μακρυα να μην την φτανει.. θα δεις εσυ της ειπε..
καθαρισε τα χερια του προσεκτικα και παιρνοντας ενα ολοκαινουριο φυλλο χαρτι καθισε κι επισε τον στυλο του..
- ο ανθρωπος...
τιποτα δεν τουρχοταν . σηκωθηκε κι αρχισε να βηματιζει πανω κατω θυμωμενος..
οταν ηρεμησε καπως , εκατσε και χωνοντας το κεφαλι μεσ τα χερια κοιταζε τον απεναντι τοιχο λες και τον εβλεπε πρωτη φορα...
μετα απο αρκετη ωρα , αναψε τσιγαρο κοιταζοντας το λευκο χαρτι...
- οι ποιητες πρεπει να εινει εξω απ το κοπαδι για να μπορουν...
αη στο διαλο ρε...ακου εξω απ το κοπαδι , εξυπνακια...
εκανε μπαλα το χαρτι και το κλωτσησε δυνατα . εβαλε το μπουφαν του και βγηκε εξω στην βροχη.
περπατουσε αρκετη ωρα , οταν σταριστερα του πανω σ εναν τοιχο , ειδε κατι πουγραψε καποιος με μεγαλα κοκκινα γραμματα..
- ΠΡΟΣΟΧΗ , ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΛΕΝΕ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ . ΞΕΚΟΥΝΗΘΕΙΤΕ ΠΡΙΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ . ΘΑ ΜΑΣ ΦΑΕΙ ΟΛΟΥΣ.
πιο περα , ηταν μια τεραστια αφισα , με μια μαιμου που επαιζε κιθαρα . ειχε μαστουρωμενο βλεμμα κι ενα τσιγαρο στα χειλη. απο κατω εγραφε..
- Ο ΠΑΝΟΥΣΗΣ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΓΙΑ ΞΕΝΑ ΠΟΥΛΑΚΙΑ ΞΥΡΙΣΜΕΝΟΣ .

γυρισε πισω βιαστικα σαν κατι να τον κυνηγουσε.
- ο ανθρωπος μπερδευει τοσο πολυ τα ...... εγραψε..εγραψε..εγραψε αρκετη ωρα και στο τελος εκλεισε με ...
ο πιο γρηγορος τροπος λοιπον για να φιαξεις το συμπαν σου , να μην εχεις αναγκες , ειναι να ερωτευτεις...μονον ο ερωτας στην ζωη μας ειναι δρομος της ψυχης...
ησυχος , αφου πια ειχε βρει την λυση , εβαλε της μπιτζαμες του πανω απ το ριγε σωβρακο
και ξαπλωσε να κοιμηθει...
χα! το μονο που χρειαζοταν λοιπον ηταν να ερωτευτει...και αυτος σαν βλακας τοσο καιρο..πφ!
αυτο που του ελειπε βεβαια ηταν ο ανθρωπος..αλλα , σιγα το πραμα...απο αυριο το πρωι κι ολας θ αρχιζε να ψαχνει για τον ΑΝΘΡΩΠΟ...

Ο ΧΟΡΟΣ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ

σημερα το πρωι , μιλησα στον μερμηγκα για την αγαπη
και κεινος δυνατα γελωντας με περιγελασε
ειπα στο πουλι ν αγαπαει το σκουληκι
και κεινο με την δεξια φτερουγα εκανε τον σταυρο του κοιτωντας με παραξενα
μετα
ειπα σ εναν ανθρωπο να μην τρωει το γουρουνι
"τι να κανω ; ειπε , το μοσχαρι δεν μ αρεσει"

φιλε μου φιλε μου , ολα οσα σκεφτεσαι , επιθυμεις , ονειρευεσαι γραφεις και νιωθεις
χορος του ανεμου ειναι κατω απ τον ηλιο

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2016

το μονοπατι του φεγγαριου

Ξημερωμα στη γαλαζια λιμνη
εκει , στου παϊκου την κατεβασια
λιγο πιο εξω απο το Σκρα.
Κατι μ εκανε να σηκωθω απ τον υπνο
και το ματι μου καρφωθηκε στη λιμνη.
Ελαμπε παραξενα
και το φεγγαρι τεραστιο και φωτεινο εστρωσε το δρομο.
Απο κει μεσα ηρθε εκεινο το παιδι.
Το κρυο τσουχτερο ,μα αυτο γυμνο προχωρησε προς το μερος μου
εδειχνε να μην το νοιαζει τοκρυο.
-Ποιος εισαι ; τι εισαι ; ρωτησα.
-Εμαι μαγος και θαυματοποιοςμου απαντησε.
 Δημιουργω κοσμους με τις κινησεις και τα λογια μου.
 Ειμαι γνωστης των μεγαλυτερων μυστικων του κοσμου.
 Ειμαι αυτος που παιζει μαζι σου. Η αφετηρια.
 Εμαι ακομη η μεταστροφητης μοιρας σου. Η καλοτυχια και η κακοτυχια σου.
 Ο χαρακτηρας μου ειναι σαν την φωτια. Μονιμη ασταθεια.
 Ξερω.Θα με προτιμουσεςγερο σοφο ακουμπισμενο πανω στην μαγκουρα μου.
 που συμβολιζει μια συνεχη οδοιπορια μεσα στην αδικια και το λαθος που συνα    νταει. Χα! Μπορειςακομη να πεις πως ειμαι ο τεσσερα. Ο Αδαμ.
 Τωρα θα φυγω ,ειπε . Και εσυ σκεψου φιλε μου, σκεψου. Η νυχτα ειναι καλος
 και αδιακοπος συμβουλος.
Γυρισε και προχωρησε στο μονοπατι του φεγγαριου.
Σε λιγο χαθηκε απ τα ματια μου.
Πρεπει να μου στριβει...σε τι δαιδαλους εμπλεξε το μυαλο μου;
Τι ειχαν σπειρει μεσα μου οι αμφιβολιες;
Περα στον οριζοντα, το φως της αυγης προσπαθουσε να διωξει τις σκιες της νυχτας.
Σηκωθηκα, μαζεψα τα πραγματα μου και εφυγα..

ο μαγικος μαγνητης

μια μερα ,
ολα θα σταματησουν γυρω σου να γυριζουν,
και αυτα που ηξερες αληθινα θα χαθουν ,
θα στροβιλιστεις..και σαν κομματι απο μεταλλο (μοναδικο)
θα βρεις τον μαγικο μαγνητη που θα σε τραβηξει..
τοτε θα γυαλισουν τα ματια σου
και η ψυχη φλογισμενη θα κολυμπηση στα "μυστηρια"...

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2016

ΜΕ ΦΑΝΑΡΙΑ ΞΕΛΙΓΩΜΕΝΑ

Με κοιταξε με κεινα τα παραξενα ματια του, εριξε νερο στο προσωπο του απ την βρυση και συνεχισε ..
Τα ποδια μου γιε μου ,κουραστηκαν να σερνοντε στους σκονισμενους δρομους πια,τα ματια μου βαρεθηκαν να βλεπουν την ανησυχια του κοσμου και η ψυχη μου σιχαθηκε την ματαιοτητα των ανθρωπων.
Γιαυτο κλειστικα εδω στο βουνο στην φτωχικη αυτη καλυβα και στην στερνα μου με τα χρυσοψαρα κατω απ την γερικη μουρια.
Κοιταξε με , για μενα η τροφη εχει χασει την γευση της και το πιο γλυκο κρασι δεν μπορει να μου δωσει χαρα.
Ο κοσμος αυτος δεν ειναι πια δικος μου.Η επιθυμια να συναναστρεφομαι αλλους ανθρωπους μ εχει εγκαταλειψει.
Ωρες ωρες κοιταζω τα ψαρια στη στερνα και τα ζηλευω.
Ολα γυρω μου τα βλεπω σα μια μεγαλη τρελα.Το καλο και το κακο δεν εχουν νοημα πια.Μοναχα η απληστια ,το μισος και ο ποθος κυβερνουν τον κοσμο.
Να ηταν οι κυβερνητες του κοσμου αυτου ερωτευμενοι τοτε μαλιστα.ε; να κυβερνουσαν παντα ερωτευμενοι ανθρωποι και να καθοριζαν τις τυχες μας με τα νικηφορα και ευγενικα ονειρα τους.Ναι ,τοτε θα θαυμαζα μεχρι την τελευταια ωρα μου τον ανθρωπινο κοσμο και θ ανασαινα τον μυρωμενο αερα του.
Ομως τωρα το κρυο σωμα με τις παγωμενες ευχαρηστησεις των ψαριων ζηλευω που δεν ειναι υποχρωμενα ν αναπνεουν τον μολυσμενο αερα.
Ματαια γιε μου προσπαθουν να δοκιμασουν τον ανθρωπο με πολεμους και στερησεις , με πανουκλες και φωτιες , με θεους, δαιμονες και κοφτερα μαχαιρια.
Μην ακους κανεναν.Κοιταξε εμενα.Καταραμενη  ειναι η γνωση μου,καταραμενα τα χερια και τα ματια μου.Αλλα πιο καταραμενη απο ολες η ψυχη μου.Που δηθεν μου δινει γαληνη αλλα με πολιορκει με ψευτικες κατηγοριες .
Που ειναι γιε μου η ζυγαρια του θεου; που ειναι ; φερτην εδω να ζυγισω την ψυχη μου.Γιατι εμενα το μυαλο μου παντα αναποδα δουλευε. Ποτε εδω μεσα δεν υπηρχαν δουλοι και αφεντες.Δεν υπαρχει διαφορα αναμεσα στους ανθρωπους .. ολοι γυμνοι γεννηθηκαν .....
Ξερω γιε μου , ειμαι τρελος και γεννηθηκα μεσα σε ζουρλομανδυα αλλα εσυ ακουσε με καλα.Οσο θα νομιζεις πως εισαι πιο εξυπνος απο αλλους ανθρωπους ,τοσο θα τυραννιεσαι τυλιγμενος σε αλυσιδες και θα μαστιγωνεσαι και θα τρυπιεσαι απο αρπαχτικα ορνεα......

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2016

ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ

Κατω απ το φως των αστεριων
ελαμπε η σεληνη στο νερο
σα λεπτη χρυση γραμμη..
ηρεμη νυχτα
αφουγκραζοταν τον απαλο παφλασμο των κυματων
και τον αναστεναγμο της θαλασσας.
Ιδιοτροπη αλαζονια που ονοματιζε δουλους τους αλλους ανθρωπους
εσβησε
καθως η αυρα εφερε ψιθυρους και εικονες
που εδειχναν το κυνηγητο του χρηματος και τις αναγκες που μ εδεναν με αλυσιδα.
Δουλος!!! εγω;
Το παρελθον που κουβαλουσα χαχανισε κοροιδευτικα ..
πολυμηχανος
εβγαλα μπρος το παθος μου για δικαιοσυνη
ομως καθαρα φανηκαν μπροστα μου
η επιπολαιοτητα και ο επιμονος εγωισμος μου.
Δε υπαρχουν ελευθεροι φιλε μου
μου φωναξε η θαλασσα
μα μητε περιφρονημενοι δουλοι
η ανθρωπινη δοξα σαν φυσαλλιδα επιπλεει πανω μου..
δες
δεξιοτεχνης στην αποκρουστικη προσποιηση του καλου ο ανθρωπος
θαυμαζει κατι για το οποιο δεν εχει ιδεα
βλεπει το φως της σεληνης πανω μου και νομιζει πως ειναι η σκια του..

Μοιρες αφησαν την ψυχη μου ελευθερη
και ανθρωπινες ματαιοτητες σα πουλια πεταξαν μακρια μου
Εσπασαν τα δεσμα της υλης
Γεννημα της αγαπης εγινα και της ελευθεριας δημιουργημα

Σάββατο 30 Ιουλίου 2016

Ο ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΣ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ

-Φιλε ,να εδω θα βαλω τα μπαγκαζια μου αν δεν σ ενοχλει..
-οκ ,ειπα ,κανενα προβλημα..
Εστησε εναν ψευτοπαγκο και εβαλε επανω τσατσαρες και νυχοκοπτες..
-Τωρα ρε μεγαλε κερνα μια παγωμενη μπυρα και σαν κανω σεφτε στην πληρωνω..
-Ενταξει ,κανενα προβλημα,παρε την μπυρα σου..
-Τσατσαρεεεεςςς ,φωναξε .. οι πεντε ενα ευρωωωω...
-Ρε φιλε μην φωναζεις,ειπα,αδειο ειναι το πανηγυρη πρωι πρωι , ολοι κοιμουντε ακομη..
-μμμ σα ναχεις δικιο..που λες φιλαρα,εχω γενεθλια σημερα,κλεινω τα 24 .. μεγαλωνω..τωρα κερνα και ενα τσιγαρακι.
Του εδωσα και το τσιγαρακι.Τα ματια του ηταν γλαρωμενα απ το χασισι και ηταν πιο γεροδεμενος και ψηλος απο τον μεσο ορο.Ενγενει τα χαρακτηριστικα του ηταν ομορφα.
-Που λες φιλαρα,πριν ενα χρονο πηρα το πτυχιο μου.Φιλοσοφικη θεσσαλονικης. Και ηταν εκεινη την μερα που μια λαμψη με χτυπησε κατακουτελα και μια φωνη ειπε μεσα μου...ψιτ..ειναι κριμα ,ιεροσυλια ,να σπαταλας την ζωη σου σε πραγματα που αλλοι εστησαν για σενα σκοπιμως. Κοντολογις αυτος ο κοσμος ειναι ενα απεραντο σφαγειο.Και ετσι αποφασησα ναυαγιο πριν την ωρα μου να μην γινω..Δες ρε φιλαρα.Απο τοτε που ερχομαστε στον κοσμο αυτο,ολες οι δυναμεις γυρω μας μας κανουν σκληρους,μας σακατευουν το μυαλο για να ζησουμε ενα παραλογο αναποφευκτο μελλον.Χα!!!εγω ολο αυτο θα καταφερω να το κλονισω αν οχι να το νικησω.Και ο γαμος ; ο γαμος ; σιγα μη παντρευτω για να εχω μια γυναικα και κουτσουβελα να μου μαυριζουν την ζωη..φανταζεσαι ; ολο να γκρινιαζουν και ολο να ζητανε; κοιταξε με ,μπορω να εχω την μπυριτσα μου οποτε γουσταρω χωρις κανεναν στο κεφαλι μου να κλαψουριζει ζητωντας μου ψωμι..Ειμαι μια χαρα με την μπυριτσα μου και φιλαρακια σαν κι εσενα..και το αλλο που το βαζεις;εχουν πεσει ολοι στον γκρεμο αλλα κανουν πως δεν το ξερουν.αλλος γαντζωμενος χαμηλα αλλος λιγο ψηλοτερα,αλλος αριστερα αλλος δεξια, με νυχια και με δοντια προσπαθουν να μην πεσουν χαμηλοτερα..ρεεε μεσα στον γκρεμο ειστε ρεεεε...Το συστημα δεν σας εχει αναγκη για να κανει την δουλεια του,υπαρχουν πιο καταλληλοι απο σας για να παιξουν το παιχνιδι του...
Εκλεισα και εφυγα...πηγα να βρω καμια σκια,κανα μοναχικο δεντρο να την αραξω,μπαινοντας βαθια σε κεινο το συννεφο αποχαυνωσης και απαθειας που μπαινουμε ολοι οταν η μονη ευτυχια μας ειναι η ζωωδικη ικανοποιηση που μας χαριζει το γεματο μας στομαχι.Ξερω ξερω φιλε αναγνωστη,εσυ φυσικα και δεν εισαι ετσι..φυσικα δεν εισαι σε θανασιμη αδρανεια που ερχεται πριν το τελος πριν την διαλυση.

Αυτα..

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2016

ΤΟ ΚΑΜΠΑΡΕ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ

Την ζωη μου γιορτη την ηθελα
ο σκοπος του ανθρωπου πιστευα παντα ειναι η ευτυχια
Δουλεψα σκληρα φιλε μου εκει στα ξενα
και στο τελος τα καταφερα
εκανα εκεινο το καμπαρε στην Βερνη
Οου Λαζος,φωναζαν τα κοριτσια και γω καμαρωνα
Ετσι σαν τον Λαζαρο ξαναγεννηθηκα
Το χρημα ετρεχε αφθονο
Μετα εχασα τα μαλλια μου
αλλα τα κοριτσια δεν μ αφησαν να το καταλαβω
Οου Λαζος τη φοβερη τι τελεια καραφλα
Ετσι την ενιωθα μεχρι το μεδουλι μου την ευτυχια εγω φιλε

Μια μερα βγηκα για τρεξιμο
το μαγαζι ηταν εξω απο την πολη κοντα σε χωραφια
ιουνης ηταν και θεριζαν οι κουμπινες το σιταρι
λιγο ο ηλιος θες λιγο οι μυρωδιες του κομμενου χορτου
η δεν ξερω τι αλλο
κατι εκαναν μεσα μου
Πλησιασα μια κουμπινα και σηκωσα τα χερια να με δει ο οδηγος.
-Φιλε ,του ειπα πλησιαζοντας, αφησε με να θερισω λιγο.
Με κοιταξε σα ναμουν τρελος.
-Δεν πας καλα ειπε.
Εβαλα το χερι στην τσεπη , ειχα εκατον εικοση φραγκα.
-Θα γινουν δικα σου αν μ αφησεις λιγο ειπα
-Ενταξει ειπε αρπαζοντας τα χρηματα,αλλα θα καθομαι εδω διπλα σου.
-Οκ
Αρχισα να θεριζω και καταλαβε πως ηξερα τι εκανα.
Πω πω φιλε!! γιομισα αναμνησεις και συγκινησεις
Θερισα καμια ωρα και μετα εφυγα.
Περπατησα καμια ωρα και εφτασα σε μια μικρη  λιμνη εκει κοντα
καθισα σ εναν βραχο και αρχισα να κλαιω
μη με ρωτησεις γιατι ..μεχρι σημερα ακομη δεν ξερω
ολοκληρος αντρας και εκλαιγα σα μωρο
Γυρισα ,πουλησα το καμπαρε, πηρα την κοπελα μου
μια νεγρα απο την αφρικη (αυτη που βλεπεις τωρα διπλα μου)
και πηγαμε στην Αφρικη στο χωριο της
Δυο χρονια εκει
και τωρα ηρθα εδω στην ειδομενη στο χωριο μου
να βοηθησω αν μπορω σε κατι τους προσφυγες
Δεν ξερω πως σου ακουγοντε ολα αυτα φιλε
αμορφωτος ανθρωπος ειμαι
μα παντα τις προσταγες της ψυχης μου ακουγα
κα θα τις ακουω μεχρι να παω στην ευχη της παναγιας
Αυτα ...

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2016

Η ΣΙΩΠΗ

Τρεις μερες μετα τα χριστουγεννα ανεβηκα στο βουνο παϊκο, ψηλα και βαθια,στην περιοχη που ονομαζουν γυναικα.
Εφιαξα εναν νταγιαμα,μια ψευτοκαλυβα δηλαδη,και αρχισα να σουλατσαρω πανω κατω περπατωντας στο παχυ κοκκινοκιτρινο χαλι που ειχαν φιαξει παντου τα πεσμενα φυλα και κλαδια.
Τις πρωτες τρεις μερες ο ουρανος ηταν πεντακαθαρος και τις νυχτες τα αστρα και οι αστερισμοι ηταν τοσο χαμηλα που θαρρεις αν απλωνες το χερι θα τα χαϊδευες..
Την τριτη μερα αρχισε να χιονιζει για τα καλα και το κρυο εσπασε λιγο.
Το μεσημερι της επομενης ,καθως περιμενα διπλα στην φωτια τα φασολια να γινουν ,ακουσα βηματα στο χιονι και μια φωνη στα σκοπιανα.
- εεεε πριατελ (εεε φιλε) ερχομαι κοντα...
- Ελα ,φωναξα..
Ηταν ενας ψηλος ξερακιανος αντρας γυρω στα πενηντα με μακρυ μουσι,
Ειχε ενα σακιδιο στην πλατη και στο χερι κρατουσε μια καραμπινα.
- Ελα, το φαγητο θα ειναι ετοιμο σε λιγο..
- Δικος μας εισαι η μιλας την γλωσσα;
- Μιλαω την γλωσσα..πως βρεθηκες εδω;
- Απο την τζενα ερχομαι .Κυνηγαω μια αρκουδα ,εχει ρημαξει τα κατσικια των χωριων εκει σε μας.
(Τζενα ειναι η συνεχεια του παϊκου μεσα στα σκοπια,Πιο ψηλο και πιο αγριο βουνο).
- Δεν εχει αρκουδες φιλε στο παϊκο..καποτε ειχε ,μα οχι πια..
- Αυτη περασε εδω .. μια βδομαδα ειμαι πισω της..
Εβαλα τα αχνιστα φασολια σε δυο τσιγγινες κουπες και αρχισαμε να τρωμε χωρις να μιλαμε ..
= Μμμμ εκανε σαν τελειωσε,ωραια φασολια ..
= αχαχαχ ε οχι και ωραια φιλε μου.Ουτε λαδι εχω και αλατι ξεχασα να παρω..
Ανοιξε τον σακο του και εβγαλε ενα μπουκαλι με κιτρινο υγρο ..
- ρακι ντουμασνο ειπε (τσιπουρο σπιτικο).
Αρχισαμε να περναμε ο ενας το μπουκαλι στον αλλο τραβωντας γερες ρουφηξιες.
- Εκει κατω ,ειπε, απ την Γευγελιτσα την δικια μας μεχρι το δικο σας Σκρα και πιο πανω ακομη,εκαναν φραχτη για να μην περνανε λαθρομεταναστες ..τωρα και δευτερο φιαχνουν..προχτες πεντε εξη απο δαυτους ανοιξαν τρυπα και περασαν .. μετα απο λιγο τους επιασε η αστυνομια και τους τσακισε στο ξυλο..
Δεν μιλησα.Εριξα ξυλα στη φωτια και χαζευα το σουρουπο να γινεται νυχτα ακουγονυας το τριζοβολημα της φωτιας σα μοναδικη μουσικη μεσα στην ησυχια..
Η σιωπη εχει εναν μοναδικο τροπο να σε ταξιδευει.Μοιαζει με θαλασσα διχως ορια.Ξεχειλιζει απο μυστηρια που υπερβσινουν τα ορια αντιληψης και κατανοησης του ανθρωπινου μυαλου.
Μερικες φορες ,σα δρασκελισεις αυτο το θεορατο φραγμα της σιωπης, αγγιζεις το μεγαλειο αυτου που ηταν,ειναι και θα ειναι.
Τοτε νιωθεις να σε κυριευει μια χαρα ανεξελεχτη ,που ειναι αδυνατον να κατανοησεις πληρως η να περιγραψεις,μια μεγαλιωδεις χαρα που σβηνει τις αθλιοτητες και τις διαψευσεις που στιγματιζουν την ζωη σου.
Την επομενη το πρωι ο "φιλος" μου εφυγε για να κυνηγησει την αρκουδα του.
Μετα απο επτα μερες εφυγα και γω.Κατηφορισα τις πλαγιες φορτωμενος τα τσιμπραγκαλα μου για να συναντησω τον παραλογισμο του πολιτισμου.

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2016

ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΜΑΓΓΑΛΙ

Καθισαμε σε κουτσουρα γυρω γυρω απ το αναμενο με φλουδες μεσε και λιγα ξυλα οξιας μαγγαλι ..
Εξω απ την ξυλινη καλυβα ο αερας ουρλιαζε δαιμονισμενα και το κρυο ηταν ανυποφορο ...
Το μαγγαλι ηταν παλιο και πολυχρησιμοποιημενο ..
- Φερμενο απ την πατριδα , ειπε ο ιδιοκτητης του που με ειδε να το κοιταζω παραξενεμενος ..
- Εχει μεγαλη ιστορια αυτο ... Το ειχε πρωτα ενας τουρκος τζαντιρμας(χωροφυλακας) , τοδωσε για πληρωμη στον παπου μου ,για κατι παραθυρα που τουφιαξε .. μεγαλη αδυναμια τοχε ο γερος οσο ζουσε ..
- Θαχει ακουσει ιστοριες .. ποσες και ποσες ανθρωπινες λυπες και χαρες θαχει ζησει , εκανε καποιος αλλος ..
- Βαλε τσιπουρο , ειπα σε καποιον και ας αφησουμε μορφες απο αλλες εποχες σαν καπνος να βγουν απ το μαγγαλι ..
Κοιταζαμε τα σχεδια στα καρβουνα , βουτηγμενοι σε μια περιεργη μαγικη θαρρεις σιωπη που συνεδεε περασμενες με τωρινες και μελλοντικες εποχες ..

- Τι μπορει ναναι πιο παραξενο απ την ζωη ;
Ακουσα μια φωνη που δεν εμοιαζε ανθρωπινη , να ψιθυριζει ..
- Τι κρυβει πιο πολλα απ το μυστηριο του θανατου ;
Οπως δεν μπορει να σε κρατησει μακρια ,συνεχισε η φωνη ,
η αγαπη του πατερα και της μανας σου,
απ τον ποθο και τον βαθυ ερωτα σου για μια κοπελα,
ετσι και η αγαπη της ζωης για σενα
δεν μπορει να σε κρατησει μακρια απ τον θανατο..
Γινε απαλη δροσια της αυγης φιλε μου
πανω στην διψασμενη ψυχη του μπουμπουκιου..
Γινε σταγονα νερου
που ξερει τα μυστικα της πηγης
που ετρεξε σαν ποταμι στα βουνα
που κελαρησε σα ρυακι στις πλαγιες
που ενιωσε την απεραντοσυνη του ωκεανου
που πεταξε κι εγινε συννεφο
που επεσε σα βροχη στην διψασμενη γη..
Γινε τα πραγματα γυρω σου φιλε μου
και τοτε η ζωη
δεν θαχει καμια παραξενια και κανενα μυστικο απο σενα..

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Η "πραγματικοτητα" μας φιλε
δεν ειναι παρα το θυρωρειο ενος τεραστιου οικοδομηματος.
Οι "πραγματικοτητες" ειναι απειρες ,δεν τις χωραει ο νους.
Φαντασου ενα βουνο απο φυλλα
ριγμενα ατσαλα το ενα πανω στο αλλο..
Καθε ενα μια "πραγματικοτητα"
που τσακωνεται με τα αλλα για τον χωρο της.
Χα! ποιος φωτισμενος θα μπορουσε να φιαξει
τον γεωγραφικο χαρτη των  "πραγματικοτητων" ;
και ποιος υπερφωτισμενος
θα μπορουσε να κατανοηση επαρκως
τον κοσμο αυτων ολων των "πραγματικοτητων" ;

Γεννιωμαστε και πεθαινουμε
και ολο αυτο το ονοματιζουμε ζωη
στολιζουμε κι εναν θεο ικανο για ολα
χωρις να ειναι και υπευθυνος για ολα
χωρις ουτε καν ενα ερεβος ,εστω και θεικο
κανουμε και νομους
συμφωνιες δηλαδη μεταξυ ανθρωπων
ακομη και ιερους νομους
συμφωνιες ανθρωπων και θεων
εχουμε  Λιγο καλο και Λιγο κακο
ακομη και Λιγο ερωτα
ακομη και ενα αστειο πραμα
που περηφανα διατυμπανιζουμε απο δω κι απο κει
πως ειναι αγαπη
Εχουμε και θανατο
μας βαζει στο Δρομο
και οσο βαδιζουμε εκει
γινομαστε μικροι και μικροι και ακομη πιο μικροι
αθλιες κουκιδες αμμου
και αντιλαμβανομαστε τα παντα
και γελαμε ,γελαμε ασταματητα ..
Το θεμα φιλε
ειναι να μην κοιταξεις πισω οταν εισαι στο Δρομο
γιατι τα πραγματα εχουν τεραστιες διαστασεις
και συ τοσο μικρος...

Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2016

Ο ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ

Εχτες,σταματησα το (ωραιο αστραφτερο) φορτηγο μου σε μια πεδιαδα
και βγαζοντας κατι σουβλακια λιγες πατατες και μια παγωμενη μπυρα
εκατσα ν απολαυσω το ηλιοβασιλεμα.
Δηλαδη τον ηλιο να βυθιζεται αιματοκοκκινος πισω απ τον λοφο..
Διπλα μου ηταν ενας αρχαιος Αλεξανδρινος ταφος μεσ το χωραφι..
Καθως δαγκωνα ενα κομματι απ το σουβλακι και τραβουσα μια ηχηρη ρουφηξια απολαυστικη μπυρας
ενας βαθυς αναστεναγμος σα ν ακουστηκε απο καπου κοντα..
Κοιταξα γυρω..αλλα κανεις δε φαινοταν...
Απαπαπα !! αρχισα μαλλον να σαλταρω σκεφτηκα , απ την ζεστη...
"Για την ομορφια της εκαψα την ψυχη μου σα λιβανι φιλε" , ακουσα μια φωνη βαρια να λεει...
Εμοιαζε να ερχεται απ τα βαθη της γης..
Πεταχτικα εντρομος επανω...ρεεεεεεεε..τι γινεται εδω;
"Μη φοβασαι" ξανακουστηκε η φωνη..
"Κακο πια σε κανεναν δεν μπορω να κανω.."
Ποιος εισαι; ρωτησα..Που εισαι ;
"Ενας ασημος στρατιωτης ειμαι,που αδοξα και αστεια εχασα την ζωη μου καποτε..
Εδω κατω καναμε ασκησεις με τ ακοντια...ειμαστε Παιονες ακοντιστες..θα εχεις ακουση για μας..
Να επανω απο κεινο τον λοφο μας κοιταζε ο Αλεξανδρος ν αγωνιζομαστε..Χα! μας καμαρωνε.
Μια μερα καθως πλησιαζα εναν καινουριο που δεν κρατουσε καλα τ ακοντιο..ηθελα να του δειξω...το εκανε πισω αποτομα για να το ριξει και με χτυπησε με το πισω μερος αναμεσα στα ματια..
Ηταν τρομερο χτυπημα...ετσι πεθανα..εμεινα στον τοπο..
Καθως η ψυχη αφηνε το σωμα...ειδα ακομη και τον Αλεξανδρο να τρεχει κοντα μου...
Μ εθαψαν με τιμες ενδοξου πολεμιστη..κι ας μην προλαβα να πολεμησω...ημουν μονον 24 χρονω..
Ομως η αγωνια και η λαχταρα μου ηταν ..ΕΚΕΙΝΗ.. φιλε..ο ερωτας μου .. ηρθε με δυο φιλες της να μας θαυμασουν ..
Σπαραξε..ελιωσε σαν το κερι..λεπιδες κοφτερες τα δακρυα στα μαγουλα της ..
Ουτε ενα χαμογελο δεν αστραψε ποτε ξανα στα μυρωμενα χειλη της..
Ο πονος της εδω με μαρμαρωσε..αναμεσα στο γνωστο και το αγνωστο αιωνες τωρα
και η βλοσυρη μου οψη..δες..πιο ασκημη κι απ τον θανατο..κανενα νοημα χαρας δεν μπορει ν αντιληφτει.."
Γιατι μου τα λες ολα αυτα; γιατι σε μενα;
"Οχι,οχι..κανεναν σκοπο δεν ειχα...τιποτα δεν ηθελα να πω..μου ξεφυγαν.
Μα αφου αρχισα μια συμβουλη μοναχα εχω να σου δωσω κι αν θελεις την ακους..
24 χρονια ταξιδεψα με τη γη..το φεγγαρι..τον ηλιο και τ αστρα στο συμπαν..εζησα..
Αλλους 24 αιωνες περιπου απο δω περα παρακολουθω τον κοσμο των ζωντανων μα και των πεθαμενων..
Ζειτε φιλε μου στον διχως ονειρα ΥΠΝΟ της ζωης...ξεκουνηθειτε..ξυπνηστε την..
Μην ακολουθειτε την παρελαση των φαντασματων της νυχτας πια...
Η αρμονια του κοσμικου ρυθμου ειναι απ την αλλη πλευρα του νομισματος...
Σας βλεπω γεματους αυταρεσκια να καθεστε στην σιωπη του χτες
προσπαθωντας απεγνωσμενα να μιλησετε στην μοιρα που θα εχει το αυριο σας ..
Λατρεις θεων που ειναι εικονα των ποθων σας
Αν μπορουσες να με δεις .. οι μασκες μου επεσαν
τυφλου αγαπη με τυλιγει
που δεν ξερει την ομορφια του ενος η την ασκημια του αλλου.
Δεν εχω γευση. Πινω ξυδι σα να ειναι το καλυτερο κρασι..
Δεν εχω ακοη. Κι ετσι δεν φοβαμαι τα νυχια που ξεσχιζουν το μικρο και εφημερο ..
Εδω , ειναι η χωρα του αδειου , του τιποτα.
Καμια συμφιλιωτικη καταδικη δεν μπορει να σε στοιχισει περιτεχνα.
Καμια υπονοια λυτρωτικου στοχασμου δεν σε βολευει ησυχα ..
Μαγος πολεμιστης που δεν υποχωρει ποτε.
Δεν αγωνια και δεν παραδινεται σε ανοες ζωες ..
Μα τι μ επιασε σημερα ; Τι σου λεω ;

Χα ! Πραξενεμενο σε βλεπω. Μην μου δινεις σημασια φιλε μου .
Λογια ενος ανθρωπου πεθαμενου απο αιωνες ειναι , που κατα πασα πιθανοτητα δεν σημαινουν τιποτα ..."

Ρε λες να εχει τιποτα η μπυρα μεσα ;
Παρατησα τα σουβλακια ,τις πατατες , την παγωμενη μπυρα
και εφυγα απο κει με μια βαθια θλιψη να μου πλακωνει την ψυχη.

ΞΕΝΟΙ

μμμμ!!! κοιτα , πινω κρασακι σπεσιαλ , απ το "καλο"...
στην υγεια του ονειρου...
κατι προσπαθω να σου πω ,
αλλα σκονταφτω στα χειλη σου...
και αργει να ξημερωσει..
και ποναω μεσ το αγνωστο πια των ματιων σου...
που ειναι οι λεξεις ; πως θα σου μιλησω γαμωτο ;
χαμενη μεσ την βαβουρα της αυτοαμυνας
γινεσαι συνενοχος στο "κοινωνικο" παιχνιδι...
η παρουσια σου με δενει στο χωμα...
στο ιδιο τραπεζι..
εσυ και γω..
τοσο κοντα...
ξενοι...

ΜΗΝ ΑΡΓΕΙΣ

Μη φοβασαι
στη μαγικη σπηλια κοιμαται
μεθυσμενη απο ερωτα..
Τα αστρα θα μπερδεψουν τον ηλιο
και θα κρατησουν την νυχτα μεχρι να φτασεις..
Μην αργεις..που εισαι;
Ελα
και η μελωδια του ερωτα θα σε τυλιξει
πιο ομορφη και απ τον ψιθυρο των λουλουδιων..

ΖΗΣΕ

Χρεος μεγαλο τονοιωθα παντα,
να συλαβω τ οραμα εκεινο,
που θα μ εκανε ησυχα και καθαρα να κοιταζω τον κοσμο αυτο και να λεω...
δεν εχω καγκελα...δεν πνιγομαι με την αναπνοη μου....δεν εχω αγριεμενη ψυχη...δεν κολυμπαω σε αιματηρες αγωνιες...δεν ειμαι μαραζομενος στην αναγκη.
Ομως κοιτα
σαν θαμενος ωρες ωρες νιωθω
με την ταφοπετρα βαρια επανω μου να πεφτει.
Σπρωχνω..να μια χαραμαδα ανοιγω προσπαθωντας ν αναπνευσω...
Κοιταζω απ την τρυπα μου τους ζωντανους και η ματια μου  χαρουμενη γεμιζει ζωη,τρωει απ το τραπεζι και πινει απ το κρασι τους.
Η πλακα πεφτει, κλεινοντας την χαραμαδα....τρομαζω...παλευω για την ελευθερια μου...σπρωχνοντας μ ολη μου την δυναμι, προσπαθω απεγνωσμενα να την ανοιξω.....
Τωρα που ΕΙΔΑ δεν με σταματαει τιποτα....Διπλα μου αισθανομαι κι αλλες παρουσιες...
καποιοι προσπαθουν μαζι μου....αλλοι παλι αποσταμενοι καθοντε να ξεκουραστουν...και αλλοι γελανε κοροιδευοντας την ανωφελη προσπαθεια μας.

Δεν δινω προσωπο στο προσωπο μου φιλε,
γιατι στην νυχτα μεγαλωσα και μονον να φανταστω μπορω.
Το μυαλο μου σβησμενο ειναι και μονον κολπα τιποτενια ξερει.....
Αν με βλεπεις ν αγωνιζομαι τωρα,σπαζοντας τα νυχια και γεμιζοντας πληγες σ ολο μου το σωμα, με το αιμα να τρεχει απο παντου στην λασπη.....ειναι που δεν μπορω να κανω αλλοιως - κι ας φαινεται ματαιος ο αγωνας μου - της προσταγες της ψυχης μου ακουω,που φωναζει...."σηκωσε την πλακα και ζησε...δεν υπαρχει αλλος τροπος,μονον ετσι θα ζησεις...μην το βαλεις κατω και μεινεις στο σκοταδι....ζησε..ζησε..ζησε..γι αυτο ειρθες εδω..ζησε".

ΣΟΛΩΝ Ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ

ανηκα σε πλουσια και αριστοκρατικη οικογενεια..αλλα κατα καποια κακη(ισως και καλη) τυχη εχασα την οικογενειακη περιουσια..ενταξει, δεν θα πω πως και τι,την εχασα..
αυτο ομως μ αναγκασε ν ασχοληθω με το εμποριο,να ταξιδεψω σ ολο σχεδον τον γνωστο κοσμο. την αιγυπτο και την μ.ασια.
ειμαι καλα προικισμενος με την αντιληψη και την παρατηρηση...και ΕΒΛΕΠΑ φιλε,παρατηρουσα προσεκτικα οπου κι αν πηγαινα τον πολιτικοοικονομικο βιο αλλων χωρων..αυτο το τεραστιο μπερδεμα απο καλο,κακο και αχρηστο που καθοριζε τον βιο των ανθρωπων και της πιο πολλες φορες αβιοτο τον εκανε..
ειχα μια παραξενη βαθεια αγαπη για τους ανθρωπους και μιαν ιδιαιτερη αντιληψη της δικαιοσυνης.
καποια στιγμη,ενιωσα την πληροτητα μου και προσπαθησα μεσα απ την ποιηση να κερδισω την εμπιστοσυνη του λαου μου. και το πετυχα..
μεσα απο φλογερους στιχους επιρεασα την κοινη γνωμη,αλλοτε ενθαρρυνοντας,αλλοτε συμβουλευοντας και αλλοτε ενθουσιαζοντας τους συμπατριωτες μου.
πολλες νυχτες,πηγαινα στην θαλασσα,οταν ο υπνος απλωνε το πεπλο του στη γη και εκει,γνωριζοντας πως η θαλασσα δεν κοιμαται ποτε και οτι στην αγρυπνια της αυτη υπαρχει παρηγορια και γνωση,την ακουγα και μιλουσα μαζι της..ακουγα την μανια της,την προσεχτικη ηρεμια της..την αρμονια της.
καταλαβα πως η κακοδαιμονια της πατριδας μου και οι φιλονικιες,οφειλονταν στον αγωνα τον ταξεων και καταλαβα πως οι μεχρι τοτε φιλοσοφιες και νομοθεσιες δεν επαρκουσαν.
υποσχεθηκα θεραπεια στους συμπατριωτες μου,που με πιστεψαν και μ εκαναν νομοθετη.
οχι οχι..δεν ειμαι κακοβουλος και παντα η πολιτικες μου θεσεις ηταν πρωτιστως κοινωνικες..κανενα κακο δεν θεραπευεται αλλοιως..
προσπαθησα να εξαφανησω την εξαθλιωση,που φαρμακωνε και κατακρεουργουσε την ψυχη και τον νου των συμπατριωτων μου...
καταλαβα πως η αθλιοτητα μιας μεγαλης μεριδας συνανθρωπων μου,τους κρατουσε φυλακισμενους,σε σωματα διχως νοηση,τους εκανε αθλια πλασματα χωρις τιποτα "ανθρωπινο" πανω τους..
μπορουσα να δω τα πνευματα των απογονων,που μετα απο χιλια η ΔΥΟ χιλιαδες χρονια γεματα φως και σοφια να γελουν ισως με τα πιστευω μου..ομως αυτα μπορουσα να κανω..
ξερω και καταλαβαινω πως η ανθρωποτητα μετα απο δυο χιλιαδες χρονια δεν θα εχει συνορα,ουτε αθλιοτητα,ουτε φυσικα και ανοητους πολεμους...
ο ανθρωπος θα ειναι ανθρωπος με ολη την σημασια της λεξεις και θα γελανε ισως μ εμας τους ταπεινους και αστειους ΝΟΜΙΖΟΝΤΕς...
μμμμ!!!και τι δεν θαδινα να ξυπνουσα απ τον βαθυ μου υπνο μετα απο τοσα χρονια,για να θαυμασω τα πολιτικοκοινωνικα συστηματα της εποχης...ποσα αληθεια θα ειχα να μαθω...
το ονομα μου ΣΟΛΩΝ ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ, γιος του εξηκεστιδη της γενιας του βασιλια κοδρου,ποιητης και νομοθετης.